Week 1: Tree hugging en dansen op de vulkaan

Hallo lieve lezers,

Vandaag is het precies een week geleden dat ik het vliegtuig uit stapte en mijn voet zette in dit ongelofelijk prachtig land. Het is tijd voor een reisverslagje.

Na afscheid te hebben genomen van mijn goede vrienden, mijn broertje, mijn zusje en mijn lieve mammie, liepen Bert (de vriend van mijn moeder) en ik naar de douane. "Waar gaat de reis naar toe?" vroeg de douane beambte, "Naar Nieuw Zeeland"- "Zo, zo, veel plezier". De douane in Nederland maar vast gehad. Gek, maar zoiets is toch altijd een beetje spannend. Ik keek Bert aan, en had het nu gevoel dat het avontuur toch echt ging beginnen. Op naar de gate! Vanaf Amsterdam naar Dubai vlogen we met Emirates. De verhalen die ik al had gehoord over Emirates, blijken niets minder waar. Wat een luxe en comfort op die airline! Vanaf Dubai vlogen we met de A380 naar Sydney. De A380 is echt een enorm toestel, dat dat de lucht in kan, unbelievable! Na Sydney hadden we nog maar een korte vlucht naar Auckland. Bert was voor deze vlucht zijn boarding pas kwijt, hoe kan het ook anders, maar dat werd vriendelijk door Qantas opgelost. Uit Nederland kreeg ik een contact (Terry en Janette) die in Papatoetoe, een suburb van Auckland, wonen. Zij hebben vier kinderen en bij hun woont een kennis van de familie, Lyn. Terry heeft ons van het Airport opgehaald en wij werden warm en gastvrij bij hen thuis ontvangen. De eerste twee nachten konden we bij hun verblijven. Zo rond half 6 stapte we bij hun de deur binnen, dat betekent dat we er van deur tot deur zo'n 30u over gedaan hebben.. Ik was kapot na de reis, maar heb dan ook heerlijk geslapen toen.

De volgende dag (5 maart lokale tijd) hadden we een aantal dingen op de planning staan die even geregeld moesten worden; Nieuw Zeelands telefoonnummer kopen, auto huren etc. Jannette en Lyn hadden ons vertelt dat we de meeste dingen bij de plaatselijke shopping mall konden regelen. Telefoonnummer was inderdaad zo gebeurd. Nu nog een auto. We besloten de gok te wagen en het plaastelijke openbaar vervoer maar eens uit te proberen. We zouden 20 minuten moeten wachten maar de bus had nog eens 20 minuten extra vertraging. (OV in Nederland is toch wel erg goed geregeld besef je dan). Eenmaal in Auckland regelde we bij de Tourist Office een huur auto en konden we op pad, oke, maar ze rijden daar links. Even wennen. Vaak gingen spontaan de ruitenwissers aan in plaats van de richtingaanwijzer naar rechts, ik heb me kapot gelachen om het klungelen in de auto van Bert. Van Henk, broer van Bert, hadden we begrepen dat een bezoek aan het War Memorial Museum in Auckland echt de moeite waard is. Met de auto naar het museum; spook rijden, verkeerd voor sorteren, ruiten wissers aan en uit. Maar het museum in Auckland is zeker een erg leuk museum! Een museum over zowel cultuur als het geografische en ecologische aspect van Nieuw Zeeland. Zo was er een kamer over vulkanen in Nieuw Zeeland. Daar was een klein kamertje ingericht zoals de doorsnee huiskamer eruit ziet in Auckland met zicht op de nog steeds actieve vulkaan in de baai. In deze huiskamer werd een vulkaan uitbarsting na gebootst. Ik schrok me dood, die kamer begon op eens hard te schudden terwijl er rook en vliegende stenen werden geprojecteerd op de muur. Nadat de uitbarsting afgelopen was, liep ik zwaar onder de indruk en lichtelijk geshockeerd de deur uit. Wat een bizar gevaarlijke en grote natuurliijke kracht! Toen we de deur van het museum uitliepen stond er grote groep Japanners geposeerd voor het gebouw. Ik moet toegeven, het was een mooi plaatje, maar wat kun je toch lachen om die Japanners met hun fototoestelletje.
S'avonds hebben we met Terry de beste route uitgestippeld naar het noorden van het Noordereiland en kregen we de tip om na de spits pas uit Aukland te vertrekken omdat het anders helemaal vast staat.

Vandaag, 6 maart, stond een lange rit op de planning, wat we wilde zien,de Tane Mahuta een Tauri boom, die alleen op het noorden van het Noordereiland voorkomen, staat namelijk best ver in het noorden van het Noordereiland. We reden door Auckland, met nog maar de vraag of we wel naar het Noorden reden, met maar 2-3 baans wegen, over de bekende Tower Bridge naar het noorden. Onderweg kwamen we een heleboel leuke en mooie plekken tegen, van grote meren, rivieren, tot een waanzinnig (tropisch)bos of een soort Ayers Rock 2.0). Onderweg kwamen we een winkeltje tegen waar ze producten verkopen van de Tauri bomen. Daar op de werf lag er ook eentje op zijn zij. Ik wist wel dat ze groot waren, maar zo groot! De Tane Mahuta, grootste Tauri boom, had wat te beloven. Onderweg kwamen we een Tauri park tegen en dachten dat de Tane daar wel in zou staan. De Tauri's daar waren groot, maar nadat ik die ene op zijn zij gezien had, kon het nog groter dacht ik. Na dit geweldig mooie park, met veel Tauri's en andere tropische planten te hebben uitgelopen besloten we verder te rijden. We kwamen veel andere Tauri's tegen; de Three Sisters (drie Tauri's aan elkaar), Te Matua Ngahere (de oudste regenwoud boom van de wereld,zo'n 5000 jaar oud) en nog vele andere bijzondere Tauri's, maar de Tane Mahuta, die ik toch wel erg graag wilde zien liet op zich wachten. Dan maar weer verder rijden en de reis zoals gepland vervolgen. Een lange tijd ging voorbij en ik begon de hoop toch wel een beetje op te geven, ik had een heleboel Tauri's gezien, dat ik het wel geloofde dat ie zo groot is. Maar na weer zo'n gekke slinger weg, stond opeens een bord met Tane Mahuta! Ik was blij het bord te zien en zei tegen Bert dat de giant hier zou moeten zijn. We sprongen uit de auto en renden er letterlijk naar toe. Wauw. Echt ongelofelijk. Daar staat hij, temidden van allerlei andere mooie tropische planten, the giant. Tane Mahuta, betekent Heer van het Woud in het Maori, niks is minder waar. Deze Heer, bijna 52 meter lang en tussen de 1250 en 2500 jaar oud, heeft zeer veel indruk op mij gemaakt, ik was heel erg blij hem gezien te hebben! Nadat we het Waipoua Forest (Forest waar de Tauri's staan) waren uitgereden moesten we nodig tanken. Langs de weg kwamen we zo'n ouderwetse pomp tegen waar zelfs nog voor je getanked wordt. Bert bestudeerde een foto die daar aan de muur hing van de pomp van zo'n 40 jaar geleden. De pomp is nog geen spat veranderd. De vrouw daar bij de pomp vroeg of we even bij de auto's wilde kijken. Via de kassa door de onderdelen voorraad, liepen we naar de garage. Daar stonden twee prachtige oude Fords van uit de jaren '40. Super leuk om te zien. De mensen hier in Nieuw Zeeland zijn heel gastvrij, vriendelijk en behulpzaam. Na een leuk gesprek met de eigenaresse en een volle tank reden we verder naar Kaikohe, daar besloten we te eten en een motel op te zoeken. De motel eigenaar raadde ons aan om bij de Bank Bar te gaan eten. Ik koos voor een lekkere Steak, die eigenlijk zo taai was als 'n stuk rubber. Geen succes. Gelukkig zat er een flinke portie patat bij :).

De volgende dag, 7maart, weer vroeg op, want we zouden nu vanaf Kaikohe weer terug naar Auckland rijden. Met op de route Bay of Plenty en wat leuke dingetjes die we onderweg tegen zouden komen. Zo reden we nog maar net Kaikohe uit en kwamen we langs de Haruru Falls, die maar kort van de weg af lagen en we dus wel even konden bekijken. Bay of Islands was niet ver van Kaikohe en echt prachtig om te zien. Het was nog vroeg in de morgen, er waren nog weinig mensen en de zon maakte het plaatje echt compleet. Van de motel eigenaar kregen we de tip om even naar Russel te rijden, dan konden we Bay of Islands vanaf de andere kant zien. Net zo prachtig eigenlijk (Er staan wat foto's van Bay of Islands op m'n facebook). Even na Bay of Islands kwamen we zo'n prachtige baai tegen dat we besloten de auto aan de kant te zetten en een duik te nemen. Langs de kust reden we terug richting Auckland. Onderweg zijn we nog redelijk aantal keren gestopt, bij de Bream Bay (witte strand, blauwe zee met wat eilandjes in het zicht) en bij de Whangarei Falls ook weer prachtige watervallen. Nu reden we verder naar Auckland, waar we weer welkom waren bij Terry en Janette.

8 maart. Na Terry en Janette s'ochtends voor het laatst gedag te hebben gezegd reden we richting Coromandel. We hadden wederom een mooie route langs de kust naar Coromanel uitgestippeld, waarna we daarna zouden over steken naar Hot water Beach en de Cathedral Cove. De weg naar Coromandel was echt prachtig, eigenlijk is heel de kust van Nieuw Zeeland een plaatje. Bij Hot Water Beach besloten we te gaan zwemmen. Wat een prachtige zee; mooie grote golven, wit strand en helder blauwe zee. Jammer genoeg waren we er net toen het vloed was en zou het nog vier uur duren totdat het dan weer eb werd. Als het eb is op dat strand, kun je met een schep een kuil graven en omdat er een hete steen bel vlak onder de grond zit, wordt het water daar verwarmd en heb je je eigen warm water bad. Na een tijd in de golven gedoken te hebben, reden we met de auto naar Cathedral Cove dat al eerder op de borden stond aangegeven. Via een dorpje en een smal bergweggetje kwamen we uit op een relatief kleine parkeerplaats, maar met n prachtig uitzicht over de zee. Er was een speciaal pad aangelegd dat ons leidde naar Cathedral Cove, ikzelf had niet gedacht dat dat pad zo lang zou zijn, ik liep op plastic slippers naar beneden en weer omhoog. Eenmaal beneden was het echt prachtig, zie google. Al snel hadden we de mooiste kiekjes gemaakt en gingen we weer naar boven. Halverwege zijn we van het pad afgeweken en hebben we een duik genomen waar we de baai eigenlijk vrijwel voor ons zelf hadden, met wit strand, blauwe zee, eilanden op de achtergrond en aangespoelde bomen. Heerlijk die duik, de zee is hier niet echt zout. Weer terug in de auto met een ijsje reden we naar beneden. Zo'n halfuur van Cathedral Cove parkeerplaats vroeg ik Bert zijn telefoon in de oplader te doen, maar die kon hij nergens vinden. De auto uitgespit en geconcludeerd dat we om gingen keren om terug te gaan naar die verlaten baai omdat de telefoon daar ergens op een rots moest luggen. Bert is naar beneden gerend en daar had een Francaise de telefoon gevonden en voor hem bewaard, wat een lucky bird. Na Cathedral Cove reden we verder naar het zuiden, onze volgende stop zou Rotorua zijn. Rond 19u kregen we wat honger en besloten we in Tauranga, dat op de route lag, even een hapje te gaan eten en dan een slaapplek te zoeken. Na het eten bleek dat alle motels en hostels vol zaten en dat er niks anders op zat dan door te rijden naar Rotorua. Onderweg vonden we laat op de avond een motel, naar Rotorua, waar we hebben overnacht. En ohja, vandaag was ik me vergeten in te smeren, dat heb ik geweten..

9 maart stonden we vroeg op om Rotorua te bekijken. Robert-Jan, mijn oude volleybaltrainer, is ook in Nieuw Zeeland en toevallig deze dag ook in Rotorua. We hielden contact en zouden later even koffie drinken. Echt bizar, uit de putten in het wegdek komt overal rook uit zetten, alsof je over een kokende aarde heen rijdt dat elk moment kon ontploffen. Onderweg naar het centrum reden we langs een park waar allemaal hot springs waren. Een soort gat in de grond waarin kokende modder zit met zwavel (rotte eieren geur) zit. Heel bizar om te zien, maar erg lekker rook het daar niet. We besloten naar de Tourist Office te gaan om meer informatie over highlights te vragen over dit soort geothermisch gedoe. De dame daar raadde ons aan naar Te Puia (zie google) te gaan, een park waar nog een aantal werkende geisers staan, een green lake ligt en nog meer van die hot springs. Erg indrukwekkend die geiser, eens in de zoveel tijd spuit hij heel hoog. Naast al die geothermische activiteiten in Rotorua, kun je daar ook kennis maken met de Maori. In Te Puia stonden van die Maori huizen waarin je een kijkje kon nemen. De Maori versieren hun huizen met houten beelden die ze rood hebben geverfd. Kenmerkend zijn de grote ogen en de tong uit de mond, erg indrukwekkend op hun vijand. Na Te Puia hadden we afgesproken met Robert-Jan. Leuk om hem te zien in Nieuw Zeeland. Hij heeft ons heel wat tips en info gegeven, erg leuk. Zo kunnen wij hier in Nieuw Zeeland aan de hand van de sterren de zuidas van de aarde vinden, leuk feitje. Na de koffie met Rob reden we richting het Taupo meer, een caldera dat tot nu toe voor grootste eruptie in de wereldgeschiedenis heeft gezorgd. Het meer is enorm, het is haast niet voor te stellen dat dat ooit de krater is geweest van een vulkaan. Maar het meer is prachtig, stil water en hoge randen door de vulkaanrand. Het werd einde van dedag en na het Taupo meer besloten we zo dicht mogelijk te gaan slapen bij ons volgende punt; het Nationaal Park met, voor de LOTR kenners, Mount Doom ( Mt Ngahere oid, dat Maori is toch wel lastig.)

10 maart. Vandaag zouden we de Alpine crossing route doen door het Nationaal Park. Een lange route van zo'n 20 km, waar men gemiddeld zo'n 8u over doet. Deze route staat bekent als erg pittig, er zijn veel stukken dat je echt moet klimmen. De motel eigenaar had ons laten zien waar we zelf konden beginnen met de route. Het startpunt zou anders zijn dan het eindpunt maar dat was geen probleem want er rijden pendelbussen tussen de twee parkeerplaatsen. Goed gegeten, veel water in mn rugzak en mn wandelschoenen aan, gingen we op pad. We waren niet de enige en vooral niet de enige gestoorde Nederlanders die in de hitte een wandelpad gingen afleggen over en langs nog steeds actieve vulkanen. Vanaf de weg zag we de drie bergen al staan, groot, witte top en stijl. Dat zou wat worden met mijn conditie, ik volleybal al 2jaar niet meer.. Positief en met een doel begonnen we aan de tocht. Steeds hoger en steeds dichterbij Mount Doom, wat is een vulkaan, een explosieve vulkaan (voor mijn aardrijkskunde buddies) toch bizar indrukwekkend om te zien, zo stijl! Bert die koos ervoor om Mount Doom, zo'n 2300 km hoog, te beklimmen, er is geen pad, die moet je zelf creeeren en het loopt zo stijl dat je op handen en voeten naar boven moet. Voor mijn conditie iets te ambitieus, haha. Ik besloot ondertussen wat van het prachtige uitzicht te genieten en daarna om een stukje door te lopen door ook een mega grote oude krater (LOTR kenners; Mordor). Bovenaan Mordor zou ik weer op Bert wachten. Bert kwam na 2u al terug, er staat gemiddeld 3u voor en was toch boven op de top geweest, prachtig vond hij het. Samen vervolgende we de tocht langs de greenlakes (zie google, de meren daar zijn echt prachtig!), de krater van 1 van de andere twee bergen en nog een groot meer daar tussen de vulkanen. Er is daar boven geen boom of struik te bekennen. Het is er kaal en kil echt vulkanisch. Overal ligt puimsteen, grote lava blokken en hopen as, heel gek gevoel geeft het daar. Op de route naar beneden kwamen we langs een krater van vulkaan die nog steeds rook geeft. Deze krater had zo'n 2jaar geleden nog een eruptie. Meerdere malen kwamen we ook borden tegen dat we ons nu in absoluut gevaarlijk gebied bevonden en het beter was zo min mogelijk te stoppen. We vwrvolgde onze weg naar beneden. We hadden heen een aardige klim gemaakt, dus de daling xoh logischerwijs ook wat groot zijn. Eerlijk gezegd was ik kapot van de klim omhoog. Onderweg kwamen we steeds borden tegen met hoe ver het nog was. Daar klopte echt geen kant van. Eerst nog 6, toen weer 6,6. Je begrijpt misschien wel dat als je er al 6u klimmen op heb zitten in de zon, je wel weer graag naar je auto toe wilt. Lang, die afdaling duurde lang. Eerst een kilometer of wat slinger weggetjes over vulkanisch gebied, dan door heide achtig gebied, en dan nog een heel stuk door tropisch gebied. We waren echt blij toen we waren. Oke, pendelbus en naar de auto. Was alleen 'n probleem, de laatste pendelbus naar de andere parkeerplaats was al weg. Seems like we got a problem. Gelukkig waren er erg aardige kiwi's die ons wel naar de andere parkeerplaats wilde brengen. Eenmaal bij de auto hebben we even gepauzeerd en zijn we naar hetnoord oosten gereden naar Havelock Nth, een plaatsje vlakbij Hastings waar een vriend van Bert woont. Daar zouden we overnachten. Heerlijk geslapen want we waren kapot.

11 maart. Tijd voor 'n rust dag. S'ochtends maakten we kennis met de familie van Ruud, vriend van Bert. We waren kapot van de Alpine crossing route en van het continu reizen en in de auto zitten dat we even een rust dag hadden ingelast. S'ochtends heerlijk weer eens uitgeslapen, de was gedaan, beetje opgeruimd, een heerlijk dagje. Georgina, vrouw van Ruud, nam ons mee naar het dorp. Bij de tourist informatiom boekten we een ticket voor de Ferry van het Noordereiland naar het Zuidereiland voor de volgende dag. Daarna nam ze ons mee naar Te mata Peak, een lokale berg met prachtig uitzicht over zee, de wijngaarden en het vee. S'avonds hebben we met Ruud en zijn kinderen aan het strand Fish and Chips gegeten, erg gezellig!

Zo is de eerste week alweer om gevlogen!
Ik zal proberen over 'n week weer n reisverslag te schrijven:).

Liefs,
Lisanne