Week 12: Uluru, Olgas, Kings Canyon; The Outback!
Door: Lisanne
Blijf op de hoogte en volg Lisanne
02 Juni 2014 | Australië, Alice Springs
Hae lieve lezer,
(IJslands voor ‘hallo’)
Zondag 25 mei 2014, Adelaide-Wilpena Pound
Tja, eigen schuld dikke bult. Een super leuke avond gehad gisteren, maar laat geëindigd. Rond half 6 moest ik eruit om op tijd te zijn voor de tour. Ik kwam terug in hostel rond half 5, had niet veel tijd om te slapen dus haha. De laatste dingen s’ochtends geregeld en een halfuurtje geslapen. Daarna was het tijd om afscheid te nemen. De afgelopen week verbleef ik in Shakespeare hostel, het eerste hostel van Australië. Het hele hostel leven gaat me steeds beter af, voel me niet meer zo’n gupje meer in de grote reiswereld. Op naar de bus. Het ziet eruit alsof het een gezellige tour gaat worden. Het begin van de busrit heb ik nauwelijks mee gekregen, ik ben vrijwel direct in slaap gevallen. Josh die ik ontmoet had bij Peterpans omdat hij op hetzelfde moment dezelfde tour boekte zat ook in de bus. Ik kende dus al één iemand. Onderweg zijn we gestopt in 2 lieve kleine plaatsjes. Later in de ochtend begon ik wakker te worden en zag ik steeds meer van de omgeving. Door Flinders Ranges reden we naar Wilpena Pound waar we gaan kamperen vanavond. Eerst hebben we daar gelunched. Na de lunch gingen we een hike doen naar Wilpena. Wilpena Pound is gebergtevorming die vanaf boven op een ovaal lijkt. Om Wilpena en erin is het plat. Een bizar verschijnsel dus. Tijdens de hike leuke en interessante gesprekken gehad met Josh en een meisje uit IJsland, klinkt misschien heel gek, maar ze kwam een beetje ijzig op me over, beetje stijf. Maar ze kon leuk vertellen. En toen kwamen we uit bij één van de uitzicht punten. Super mooi want je zag precies dat de gebergten inderdaad een ovaal vormden. Ben nu al onwijs blij dat ik ervoor gekozen heb om de tour te kiezen die ook naar Flinders Ranges gaat, wat een mooi gebied!!
Rode rotsen en groene heuvels, wauw. De rotsen waren echt zoals ik me de outback een beetje voorstelde. Nadat we terug liepen, we kwamen onderweg nog een wallaby tegen, hebben we gezellig met wat mensen gekaart. Al snel was het eten klaar en na het eten schreef ik m’n dagboek. Ik ben klaar met schrijven dus nu ga ik lekker met de rest bij het kampvuur zitten. Wat een gezelligheid, in the middle of, nog niet helemaal, the outback. Vanavond slapen we in een swag! Een swag is een Australische manier van slapen in the outback. Het is een soort van individuele tent maar zonder iets boven je hoofd. Het is meer een stoffen doos om je heen. Hmm, lastig te omschrijven, google anders even haha. Gemakkelijk gezegd; ik sliep in een slaapzak. Onwijs gaaf, wat een ervaring.
Maandag 26 mei 2014, Wilpena Pound- William Creek
Morning! Vijf uur, allemachtig wat was het slapen in een swag koud! Maar wel onwijs gaaf, recht onder de sterren!! Voordat we echt vertrokken reden we naar Stokes Hill om de zonsopgang te zien. Er koud maar zo mooi; de zon rees over Flinders Ranges. De Flinders is eigenlijk heel speciaal, want hier is het oudste stukje grond van de aarde gevonden; de aardkorst is hier het oudst. Door Flinders Ranges op weg naar de ‘High way’. Onderweg gestopt bij mooie plekjes, groepsfoto’s gemaakt en rondgewandeld bij plaats waar de Aboriginals oker vonden. Oker is een rood zandachtig waarmee ze muurschilderingen maakten en zichzelf schminkten. Al snel hierna verlieten we Flinders. Onderweg stopten we in Lindhurst, daar hebben we bij de gallery van Talc Alf gekeken. Alf is een geimmigreerde Duitser die nu woont in the outback en kunst maakt van talk. Hierna besloot ik voorin de truck te gaan zitten om meer te kunnen zien. Onze tour bus is een omgebouwde truck voor 22 personen. We hadden lunch in Marree, het vliegenplezier begon! In de outback en vooral rond Uluru zijn namelijk heel veel vliegen, dat is althans wat men zegt. Marree is een plaats geworden omdat het een treinstation heeft voor een enkel spoor. Echt in the middle of nowhere waren we. Vanaf Lindhurst reden we trouwens al op de Oodnadatta track. Een track waar ik heel erg naar uit keek, het is namelijk een dead road, wat betekent dat er geen asfalt is, alleen maar grevel en hobbels in de weg. De Oodnadatta track is bekend geworden omdat het een voormalige veel gebruikte handelsroute was van de Aboriginals. Uit het zuiden namen ze oker mee en ruilden dat voor gemaakte speren uit het noorden. De track is 617 kilometer lang en de Aboriginals deden alles te voet. Dan ben je wel een tijdje van huis zegmaar.. Onderweg zagen we wilde emu’s en een Wedge Tail Eagle die een aangereden kangaroo aan het opeten was. In de staat South Australia, waar in we nu nog steeds zijn is veel road kill, hoe sneu het ook is. Kangaroos zijn actief vanaf zonsondergang tot op zonsopgang. En ze zijn overal. Tegenwoordig zijn de Kangaroos meer een pest voor Australië en veroorzaken de meesten ongelukkken.
Onderweg zijn we gestopt bij kunst gemaakt van afval als protest tegen de grootste beef cattle in de wereld, Anna Creek. Anna Creek is zo groot als België, om je maar even in te beelden. Hierna reden we naar Lake Eyre South, een uitgedroogd zoutmeer. Enorm groot. Zover als dat ik kijken kon; witte grond van het zout, de zon reflecteerde sterk in mijn ogen. Samen met Josh, Tina en Verena (twee Duitse meisjes) liepen we, zo nieuwsgierig als dat we zijn, richting het meer. Teagan, de tourguide kwam later naar ons toegelopen en vertelde dat we hier eigenlijk helemaal niet mochten zijn, het is namelijk een beschermd gebied, oeps, en bovendien is het erg gevaarlijk omdat de grond, alleen maar zout, heel poreus is en je er dus gemakkelijk door zou kunnen zakken. Na Lake Eyre reden we door naar de mound springs, de enige bron water op de Oodnadatta Track. De Aborigonals wisten hoe ze deze bron konden vinden, maar wij westerlingen in die tijd wisten dat niet. Tijdens de poging om een Telegraaf lijn aan te leggen van Adelaide naar het midden van de Outback zijn dan ook veel mensen uitgedroogd, hun water raakten op want het was ongelofelijk heet in de zon, is een beetje als een woestijn, en missies mislukt.
Eenmaal in William Creek, waar we gaan kamperen was een prachtige zonsondergang over the outback. Niet veel later viel de stroom uit, we hadden geen licht en het was pikke donker. Het water uit de douche zat vol met zout. Denk dat ze het water ergens uit de grond pompen vlak bij het uitgedroogde zoutmeer en zout ik lastig te filteren, bah. Vanavond wederom in een swag geslapen maar dit keer warm aangekleed voor de koud. De eigenaar van William Creek bood ons een vliegritje aan over de painted hills. Voor een belachelijk goede prijs, dus ik dacht ‘doen’! Morgenochtend even vliegen. De sterren waren overigens prachtig, ik kon zelfs de Melkweg zien! Misschien moet ik iets meer vertellen over William Creek, want dat ik toch eigenlijk wel een grappig iets. William Creek is een station, een beef cattle. Het is niet dat hier de stallen staan ofso, maar hier is waar de mensen wonen die op de station werken. De eigenaar van deze station heeft een paar vliegtuigen om de koeien te kunnen verplaatsen. De cattle is zo groot dat het geen doen is om dat honden of zelfs een quad te doen, dus doen ze het met vliegtuigjes. Er zijn denk ik 2 huisjes, een hotel (dat in Australië een pub is) en een kampeerplaats. Ze hebben daar een kampeerplaats gemaakt zodat ze naast de cattle nog een andere bron van inkomsten hebben. Een bizarre plaats. Echt the outback, wat een ervaring. (google anders even, William Creek, voor een nog beter beeld)
Dinsdag 27 mei 2014, William Creek-Coober Pedy
Vroeg opgestaan voor het sightseeing vluchtje. Met z’n vijven; Josh, Thomas, Chean, Lisa en ik liepen we naar de mini landingsbaan. De vlucht was fantastisch! Ik mocht voorin, wat het eigenlijk nog spectaculairder maakte, al die knopjes! De painted hills zijn verschrikkelijk mooi vanaf boven. Ze worden painted genoemd omdat ze allerlei kleuren hebben; rood, geel, oranje, goud, wit, echt bizar. En de outback van boven deed me echt beseffen hoe enorm groot Australië eigenlijk is. Na de vlucht reden we over een super hobbelige weg naar Lake Cadibarrawirracanna, een (zout)meer met de langste naam. Hierna reden we naar Coober Pedy waar we lunch hadden. Na de Lunch gaf Teagan ons een rondrit door de stad. Coober Pedy is een stad die ontstaan is nadat een stel verkenners hier opal vonden toen ze de outback aan het verkennen waren. Zodra er hier opal gevonden werd begon de opal koorts en kwamen mensen van heinde en ver naar Coober Pedy om naar Opal te graven. Coober Pedy echter ligt midden in het warmste gedeelte van de outback. Om daar te wonen maakten mensen huizen onder de grond, onder de grond is het koel in de zomer en warm in winters. Verder is Coober Pedy maar een vreemde stad, heel erg gemaakt en alles is gericht op opal, verder keren ze overal de aarde binnenste buiten. Overal liggen heuvels uitgezochte grond dat men gewoon laat liggen. Na de rondrit van Teagan kregen we mijntour door een oude opal mijn en door één van de gebruikte huizen onder grond. Zo bizar, geen daglicht. In de middag hadden we wat vrije tijd. Tijd om wat bier in te slaan aangezien het richting Alice Springs steeds duurder wordt ivm het transport en de alcohol verslaving van de Aboriginals.
Vanavond slapen we onder de grond, in een bunkerhouse, om te ervaren hoe het is. Rond 5 reden we langs het dingofence, een hek om de Dingo’s in het noorden te houden, ze vallen namelijk de schapen aan in het zuiden, naar een lookout over de breakaways waar we de zonsondergang bewonderden. We maakten springfoto’s met de hele groep en hebben met een biertje het erg gezellig gehad. Toen we terug kwamen gingen we uit eten bij een pizzabar. Na de pizzabar gingen we naar pub van een hotel waar we met een paar een kaartspelletje speelde. We maakten het niet erg laat en op de terug weg liepen we langs een stel dronken Aboriginals naar ons bunker. Alcoholisme is een groot probleem bij de Aboriginals in Australië omdat ze dat vaak als enige uitweg zien nadat ze vanaf hun land zijn gezet.
Woensdag 28 mei 2014, Coober Pedy – Erldunda
Nadat we ingepakt en ontbeten hadden s’ochtends gingen we naar een ‘vuilnisbelt’ van opgegraven gesteente. Daar kregen we een halfuur de tijd om zelf een stuk opal te zoeken. Ik had geen geluk, maar een andere deelnemer vond een mooi stuk opal. Na het wroeten in steen reden we naar een kangaroo wezen opvang. Daar mochten we de kangaroes eten geven. Ze lieten ook een baby kangaroo rond huppelen, onwijs schattig. Langs de ondergrondse kerk verlieten we Coober Pedy dat echt op de filmset van ‘Holes’ lijkt. Over de Stewart Highway op naar net noorden. Heeeeel veel outback. Veel middle of nowhere, maar ongelofelijk mooi en speciaal. Het landschap verandert niet en je kan uren rijden zonder ook maar iemand of een pompstation tegen te komen. Als je dan iets tegenkomt is het vaak een vrachtwagen of een Roadhouse dat niet veel meer is dan pompstation waarvan de eigenaren ook een beef farm runnen. Echt een typisch plaatje. Na de lunch rond een hadden we nog een goed stuk te gaan. We stopte onderweg even bij de grens van de staten South Australia en Northern Territory. Foto’s gemaakt en snel weer door in truck. Onderwerg zijn we langs de kant even gestopt om hout te verzamelen voor ons kampvuur voor vanavond en morgenavond. Dat is verboden in South Australia, maar legaal in Northern Territory. Het hout dat we verzamelde was rood gekleurd door de grond en mijn backpack is inmiddels ook van kleur veranderd. Na het hout verzamelen zijn we nog een heel stuk doorgereden tot we aan kwamen in Erldunda. Erldunda is een beef cattle. De eigenaren van de beefcattle zijn bij het centrale punt van het land ook een benzine station en een kampeerveld begonnen zodat ze ook geld kunnen verdienen op een andere manier. Erldunda is inmiddels een ‘plaats’ op de kaart terwijl het niet zoveel voorstelt. Vanavond slapen we niet in swags maar in permanente tenten, hopelijk is dit wat warmer.
Donderdag 29 mei 2014, Erldunda- Yulara
We stonden vroeg op om nog een eind te rijden naar onze kampeerterrein in Yulara, een door de overheid opgezette plaats voor het toerisme. En daar, achter de heuvels, verscheen het grote stuk gesteente: ULURU!! Waauw! Ik had nooit gedacht dat het zó groot was!! Na de spullen gedropt te hebben op de kampeerplaats en lunch voorbereid te hebben reden we naar het informatiecentrum van bezitten. Teagan, de tourguide, had inmiddels lunch gemaakt. Na de lunch reden we naar Kata Tjuta. Wat een prachtig gebied is de ‘Red Centre’ toch eigenlijk!! Zo ongelofelijk indrukwekkend. Rondom Kata Tjuta met haar prachtige steenformaties, liepen we een hike van zo’n 8 km in de hitte. Het voelde, ondanks de hitte, als 3 km met een hoop geklim. De groep is inmiddels hechter geworden wat de ervaring echt afmaakt. Het was een fantastische hike door een deel van Red Centre van Australië. Na de hike reden we richting Uluru. Onderweg zijn we gestopt bij een uitkijkpunt op Kata Tjuta en in de verte Uluru. Wauw, wauw, wauw. Ongelofelijk indrukwekkend hier. Bij een mooi uitkijkpunt waar we ook zicht hadden op Kata Tjuta bekeken we de zonsondergang bij Uluru met champagne in camping mok. Natuurlijk waren we niet de enige, omdat dit nogal een highlight is. Wat een gave ervaring, wat een hoop foto’s en wat een gezelligheid. Een geweldige avond dankzij een onwijs toffe groep. Zoiets deed me toch even beseffen hoe geweldig het leven is. Wat een feestje. Na de zonsondergang reden we terug naar de kampeerplaats voor een barbecue. Teagan had kameel en kangaroo voorbereid. Kameel smaakte naar restvlees en kangaroo was best lekker, maar erg taai. S’avonds hebben we gezellig bij het kampvuur gezeten.
Vrijdag 30 mei 2014, Yulara-Kings Canyon
Vandaag akelig vroeg opgestaan, maar niet zonder reden. Op naar de zonsopgang bij Uluru. Super vet, een prachtige ervaring. Uluru is beautiful en al helemaal met de zonsopkomst. We danste rond op ‘Happy’ van Pharell Williams, is ons outbacktour liedje geworden, en hadden nog veel meer lol. Na de zonsopkomst zette Teagan ons af aan de basis van Uluru. We kregen de tijd om een stuk om Uluru te lopen. Halverwege zouden we haar ontmoeten waar ze dan een verhaal zou vertellen van de Aboriginals dat over het ontstaan van Uluru ging. Super interessant want ze hebben een totaal andere gedachte over het ontstaan van natuurlijke verschijnselen dan dat wij van de westerse wereld hebben. Na het verhaal liepen we gezellig verder naar een parkeerplaats. Vanaf daar kregen een culturele wandeling. Een Aboriginal was onze guide en ze had een tolk mee om haar praatjes te vertalen. De Aboriginal, Kristien, vertelde veel over hun cultuur, ze las sporen van beesten die er gelopen hadden en vertelde ons watvoor planten we tegen kwamen en of we die wel of niet konden eten. Verder vertelde ze het verhaal van de Mala, soort kangaroo, en legde ze grottekeningen uit. En, ze nam ons mee naar grotten waar je alleen op uitnodiging van iemand van de plaatselijke stam mag komen. Ze liet de grotten zien van de vrouwen en kinderen, mannen en de ouderen. Na de wandeling met Kristien kregen we de tijd om de rest van de basis van Uluru af te wandelen. Ieder hoekje is prachtig en deed me keer op keer verassen. Wat een massief stuk steen! Na de wandeling zijn we terug gereden naar de campingplaats voor lunch waarna we naar Kings Canyon reden. Dag Uluru, je hebt me ongelofelijk prachtige herinneringen gegeven, je hebt een plekje in mijn hart gekregen.
Terwijl we naar Kings Canyon reden zat ik voorin met Lisa. We speelde een autospelletje omdat we best een lange stuk te rijden hadden. Onderweg zijn we gestopt bij ’n uitkijkpunt op ‘Fool Uluru’, een grote rots die op Uluru lijkt, maar het niet is. Toen we net de camping op wilde draaien rende er een Dingo voor de 15 meter voor de auto voorbij. Een dingo lijkt een beetje op een hond gemixed met een vosje. Vanavond kamperen we met z’n allen voor het laatst. Ik koos er dan ook voor om te slapen onder de sterren in een swag. Het was een prachtige avond en ook onwijs gezellig bij het eten en haardvuur. Onder het gejank van de Dingo’s, het fluiten van de vogels en dichtbij het haardvuur in slaap gevallen.
Zaterdag 31 mei 2014, Kings Canyon-Alice Springs.
Vandaag weer vroeg opgestaan dat knap lastig was ondanks dat het verschrikkelijk koud was. Het kamp ingepakt en op naar Kings Canyon voor een hike. Het begon al goed met 500 trappen op de vroege morgen, pfoe. Teagan vertelde ons onderweg veel over de lokale planten en waarvoor ze gebruikt werden door de Aboriginals. Wat een prachtig uitzich in de Canyon, een super indrukwekkende plek.
Mooie flora en fauna groeit er in de Canyon. De wandeling door de Canyon was mega indrukwekkend waarvan ik erg genoten heb. Het was het gevoel dat ik écht niet omschrijven kan, het was gewoon adembenemend. Jammer wel was dat door de zonsopkomst de Canyon nauwelijks verlicht was en niet erg rood was, meer bruin. Het was een gezellige wandeling en heb echt een geweldige tijd gehad met deze mensen. De canyon is gemaakt van zandduinen dus hier en daar zagen we nog resten van de inlandse zee die er heel vroeger geweest is. Afdrukken van mogelijk weekdieren en planten die even oud zijn als de dinosauriërs, hoe indrukwekkend! Na de hike en lunch sprongen we in de bus; Op naar Alice Springs! Onderweg zijn we gestopt bij een Camel farm die naast kamelen ook een emu, dingo en kangaroes bezat. Toen reden we door naar Alice. Teagan heeft ons afgezet bij ieders hostel. Vanavond gaan we met z’n allen uiteten om de week af te sluiten. We hebben een erg leuke en gezellige avond gehad!
Zondag 1 juni 2014, Alice Springs
Zo dat is eens fijn, even heerlijk uit slapen. Het was een leuk feestje gisteren maar jammer dat we elkaar gedag hebben moeten zeggen. Dat is toch wel een beetje jammer een reizen hoor, je blijft mensen gedag zeggen. Aan de andere kant leer je ook op iedere plek weer mensen kennen. Rond lunchtijd rolde ik maar eens uit m’n bed. Het een en ander geregeld; wasje gedraaid en tas gereorganiseerd. We hadden met z’n allen, diegene die nog niet vertrokken waren, afgesproken om een kopje koffie te drinken. Samen met mijn kamergenoot liep ik naar het centrum. Met meer een deel van de groep gezellig een kop koffie gedronken. Toen de koffie op was en de gezellige gesprekken zo’n beetje afgerond waren liepen we naar Coles, boodschappen doen. Onderweg naar het hostel waren er veel Aboriginals op straat, naast dat je ze ziet, ruik je ze ook! En ze zijn echt overal!
Niet veel later besloot ik maar met eten te beginnen omdat ik toch wel erge honger kreeg. Na het eten besloten we met de groep voor een gezellig drankje te gaan. Ik nam mijn kamergenoot mee en een Taiwanese jongen die ik ontmoet had tijdens het eten koken. Toen ik de pub binnen liep was Teagan daar ook. Het was een gezellige avond, veel lol gehad en niet laat gemaakt want de kater van gisteren was er nog steeds.
Maandag 2 juni 2014, Alice Springs
Gisterenavond had ik tijdens het eten een Italiaanse jongen ontmoet, hij ging niet mee voor een drankje maar vandaag zouden we met z’n vieren naar het telegraaf station lopen. Nadat ik Josh en Verena, twee vrienden van de groep, had opgehaald bij het hotel waar we hadden afgesproken liepen we met z’n vieren via het mountainbike pad naar het Telegraaf station. Dat best indrukwekkend was. Alles leek zo alsof men gisteren vertrokken was. Door prachtige vogels gevolgd liepen we terug. Danny, de Italiaan, bleef nog wat langer maar wij hadden afgesproken met Tina, vriendin van Verena, dus liepen we terug. Nadat ik wat prépacking had gedaan en had gelunched liep ik naar het centrum toe. Onderweg kwam ik weer een hoop Aboriginals tegen die op het gras met een fles alcohol aan het rondhangen zijn. Een groot probleem hier in Australië. Na een kop koffie met z’n vieren gingen Josh en ik naar het Reptile Centre. We hebben eerst wat rondgekeken. Gek eigenlijk om al die beesten die in Aus leven eens te zien, ik heb namelijk nog geen enkele spin of slang gezien! Hierna, na de krokodil, desert dragons en goanna’s gezien te hebben, mochten we er ’n paar vast houden, waaronder een Olive Python. Onwijs indrukwekkend en vreemd, hij strengelde zich helemaal om me heen, alsof ik een boom was.
Na het Reptile Centre liep ik terug naar het hostel om de rest van m’n spullen in te pakken. Toen ik klaar was, besloot ik druk te gaan schrijven in m’n dagboek, dat ik al een tijd niet gedaan had. Terwijl ik druk aan het schrijven was, kwamen Josh, Verena en Tina binnenlopen. Die hebben me voor de rest vergezeld met de rest van de mensen uit m’n hostel totdat het tijd was om gedag te zeggen omdat Verena, Tina en Josh naar hun eigen hostel gingen. Blijft lastig om gedag te zeggen. Maar morgen ga ik Melbourne! Na nog even bij het vuur te hebben gestaan besloot ik maar naar bed te gaan.
Tot snel!
Liefs,
Lisanne
(IJslands voor ‘hallo’)
Zondag 25 mei 2014, Adelaide-Wilpena Pound
Tja, eigen schuld dikke bult. Een super leuke avond gehad gisteren, maar laat geëindigd. Rond half 6 moest ik eruit om op tijd te zijn voor de tour. Ik kwam terug in hostel rond half 5, had niet veel tijd om te slapen dus haha. De laatste dingen s’ochtends geregeld en een halfuurtje geslapen. Daarna was het tijd om afscheid te nemen. De afgelopen week verbleef ik in Shakespeare hostel, het eerste hostel van Australië. Het hele hostel leven gaat me steeds beter af, voel me niet meer zo’n gupje meer in de grote reiswereld. Op naar de bus. Het ziet eruit alsof het een gezellige tour gaat worden. Het begin van de busrit heb ik nauwelijks mee gekregen, ik ben vrijwel direct in slaap gevallen. Josh die ik ontmoet had bij Peterpans omdat hij op hetzelfde moment dezelfde tour boekte zat ook in de bus. Ik kende dus al één iemand. Onderweg zijn we gestopt in 2 lieve kleine plaatsjes. Later in de ochtend begon ik wakker te worden en zag ik steeds meer van de omgeving. Door Flinders Ranges reden we naar Wilpena Pound waar we gaan kamperen vanavond. Eerst hebben we daar gelunched. Na de lunch gingen we een hike doen naar Wilpena. Wilpena Pound is gebergtevorming die vanaf boven op een ovaal lijkt. Om Wilpena en erin is het plat. Een bizar verschijnsel dus. Tijdens de hike leuke en interessante gesprekken gehad met Josh en een meisje uit IJsland, klinkt misschien heel gek, maar ze kwam een beetje ijzig op me over, beetje stijf. Maar ze kon leuk vertellen. En toen kwamen we uit bij één van de uitzicht punten. Super mooi want je zag precies dat de gebergten inderdaad een ovaal vormden. Ben nu al onwijs blij dat ik ervoor gekozen heb om de tour te kiezen die ook naar Flinders Ranges gaat, wat een mooi gebied!!
Rode rotsen en groene heuvels, wauw. De rotsen waren echt zoals ik me de outback een beetje voorstelde. Nadat we terug liepen, we kwamen onderweg nog een wallaby tegen, hebben we gezellig met wat mensen gekaart. Al snel was het eten klaar en na het eten schreef ik m’n dagboek. Ik ben klaar met schrijven dus nu ga ik lekker met de rest bij het kampvuur zitten. Wat een gezelligheid, in the middle of, nog niet helemaal, the outback. Vanavond slapen we in een swag! Een swag is een Australische manier van slapen in the outback. Het is een soort van individuele tent maar zonder iets boven je hoofd. Het is meer een stoffen doos om je heen. Hmm, lastig te omschrijven, google anders even haha. Gemakkelijk gezegd; ik sliep in een slaapzak. Onwijs gaaf, wat een ervaring.
Maandag 26 mei 2014, Wilpena Pound- William Creek
Morning! Vijf uur, allemachtig wat was het slapen in een swag koud! Maar wel onwijs gaaf, recht onder de sterren!! Voordat we echt vertrokken reden we naar Stokes Hill om de zonsopgang te zien. Er koud maar zo mooi; de zon rees over Flinders Ranges. De Flinders is eigenlijk heel speciaal, want hier is het oudste stukje grond van de aarde gevonden; de aardkorst is hier het oudst. Door Flinders Ranges op weg naar de ‘High way’. Onderweg gestopt bij mooie plekjes, groepsfoto’s gemaakt en rondgewandeld bij plaats waar de Aboriginals oker vonden. Oker is een rood zandachtig waarmee ze muurschilderingen maakten en zichzelf schminkten. Al snel hierna verlieten we Flinders. Onderweg stopten we in Lindhurst, daar hebben we bij de gallery van Talc Alf gekeken. Alf is een geimmigreerde Duitser die nu woont in the outback en kunst maakt van talk. Hierna besloot ik voorin de truck te gaan zitten om meer te kunnen zien. Onze tour bus is een omgebouwde truck voor 22 personen. We hadden lunch in Marree, het vliegenplezier begon! In de outback en vooral rond Uluru zijn namelijk heel veel vliegen, dat is althans wat men zegt. Marree is een plaats geworden omdat het een treinstation heeft voor een enkel spoor. Echt in the middle of nowhere waren we. Vanaf Lindhurst reden we trouwens al op de Oodnadatta track. Een track waar ik heel erg naar uit keek, het is namelijk een dead road, wat betekent dat er geen asfalt is, alleen maar grevel en hobbels in de weg. De Oodnadatta track is bekend geworden omdat het een voormalige veel gebruikte handelsroute was van de Aboriginals. Uit het zuiden namen ze oker mee en ruilden dat voor gemaakte speren uit het noorden. De track is 617 kilometer lang en de Aboriginals deden alles te voet. Dan ben je wel een tijdje van huis zegmaar.. Onderweg zagen we wilde emu’s en een Wedge Tail Eagle die een aangereden kangaroo aan het opeten was. In de staat South Australia, waar in we nu nog steeds zijn is veel road kill, hoe sneu het ook is. Kangaroos zijn actief vanaf zonsondergang tot op zonsopgang. En ze zijn overal. Tegenwoordig zijn de Kangaroos meer een pest voor Australië en veroorzaken de meesten ongelukkken.
Onderweg zijn we gestopt bij kunst gemaakt van afval als protest tegen de grootste beef cattle in de wereld, Anna Creek. Anna Creek is zo groot als België, om je maar even in te beelden. Hierna reden we naar Lake Eyre South, een uitgedroogd zoutmeer. Enorm groot. Zover als dat ik kijken kon; witte grond van het zout, de zon reflecteerde sterk in mijn ogen. Samen met Josh, Tina en Verena (twee Duitse meisjes) liepen we, zo nieuwsgierig als dat we zijn, richting het meer. Teagan, de tourguide kwam later naar ons toegelopen en vertelde dat we hier eigenlijk helemaal niet mochten zijn, het is namelijk een beschermd gebied, oeps, en bovendien is het erg gevaarlijk omdat de grond, alleen maar zout, heel poreus is en je er dus gemakkelijk door zou kunnen zakken. Na Lake Eyre reden we door naar de mound springs, de enige bron water op de Oodnadatta Track. De Aborigonals wisten hoe ze deze bron konden vinden, maar wij westerlingen in die tijd wisten dat niet. Tijdens de poging om een Telegraaf lijn aan te leggen van Adelaide naar het midden van de Outback zijn dan ook veel mensen uitgedroogd, hun water raakten op want het was ongelofelijk heet in de zon, is een beetje als een woestijn, en missies mislukt.
Eenmaal in William Creek, waar we gaan kamperen was een prachtige zonsondergang over the outback. Niet veel later viel de stroom uit, we hadden geen licht en het was pikke donker. Het water uit de douche zat vol met zout. Denk dat ze het water ergens uit de grond pompen vlak bij het uitgedroogde zoutmeer en zout ik lastig te filteren, bah. Vanavond wederom in een swag geslapen maar dit keer warm aangekleed voor de koud. De eigenaar van William Creek bood ons een vliegritje aan over de painted hills. Voor een belachelijk goede prijs, dus ik dacht ‘doen’! Morgenochtend even vliegen. De sterren waren overigens prachtig, ik kon zelfs de Melkweg zien! Misschien moet ik iets meer vertellen over William Creek, want dat ik toch eigenlijk wel een grappig iets. William Creek is een station, een beef cattle. Het is niet dat hier de stallen staan ofso, maar hier is waar de mensen wonen die op de station werken. De eigenaar van deze station heeft een paar vliegtuigen om de koeien te kunnen verplaatsen. De cattle is zo groot dat het geen doen is om dat honden of zelfs een quad te doen, dus doen ze het met vliegtuigjes. Er zijn denk ik 2 huisjes, een hotel (dat in Australië een pub is) en een kampeerplaats. Ze hebben daar een kampeerplaats gemaakt zodat ze naast de cattle nog een andere bron van inkomsten hebben. Een bizarre plaats. Echt the outback, wat een ervaring. (google anders even, William Creek, voor een nog beter beeld)
Dinsdag 27 mei 2014, William Creek-Coober Pedy
Vroeg opgestaan voor het sightseeing vluchtje. Met z’n vijven; Josh, Thomas, Chean, Lisa en ik liepen we naar de mini landingsbaan. De vlucht was fantastisch! Ik mocht voorin, wat het eigenlijk nog spectaculairder maakte, al die knopjes! De painted hills zijn verschrikkelijk mooi vanaf boven. Ze worden painted genoemd omdat ze allerlei kleuren hebben; rood, geel, oranje, goud, wit, echt bizar. En de outback van boven deed me echt beseffen hoe enorm groot Australië eigenlijk is. Na de vlucht reden we over een super hobbelige weg naar Lake Cadibarrawirracanna, een (zout)meer met de langste naam. Hierna reden we naar Coober Pedy waar we lunch hadden. Na de Lunch gaf Teagan ons een rondrit door de stad. Coober Pedy is een stad die ontstaan is nadat een stel verkenners hier opal vonden toen ze de outback aan het verkennen waren. Zodra er hier opal gevonden werd begon de opal koorts en kwamen mensen van heinde en ver naar Coober Pedy om naar Opal te graven. Coober Pedy echter ligt midden in het warmste gedeelte van de outback. Om daar te wonen maakten mensen huizen onder de grond, onder de grond is het koel in de zomer en warm in winters. Verder is Coober Pedy maar een vreemde stad, heel erg gemaakt en alles is gericht op opal, verder keren ze overal de aarde binnenste buiten. Overal liggen heuvels uitgezochte grond dat men gewoon laat liggen. Na de rondrit van Teagan kregen we mijntour door een oude opal mijn en door één van de gebruikte huizen onder grond. Zo bizar, geen daglicht. In de middag hadden we wat vrije tijd. Tijd om wat bier in te slaan aangezien het richting Alice Springs steeds duurder wordt ivm het transport en de alcohol verslaving van de Aboriginals.
Vanavond slapen we onder de grond, in een bunkerhouse, om te ervaren hoe het is. Rond 5 reden we langs het dingofence, een hek om de Dingo’s in het noorden te houden, ze vallen namelijk de schapen aan in het zuiden, naar een lookout over de breakaways waar we de zonsondergang bewonderden. We maakten springfoto’s met de hele groep en hebben met een biertje het erg gezellig gehad. Toen we terug kwamen gingen we uit eten bij een pizzabar. Na de pizzabar gingen we naar pub van een hotel waar we met een paar een kaartspelletje speelde. We maakten het niet erg laat en op de terug weg liepen we langs een stel dronken Aboriginals naar ons bunker. Alcoholisme is een groot probleem bij de Aboriginals in Australië omdat ze dat vaak als enige uitweg zien nadat ze vanaf hun land zijn gezet.
Woensdag 28 mei 2014, Coober Pedy – Erldunda
Nadat we ingepakt en ontbeten hadden s’ochtends gingen we naar een ‘vuilnisbelt’ van opgegraven gesteente. Daar kregen we een halfuur de tijd om zelf een stuk opal te zoeken. Ik had geen geluk, maar een andere deelnemer vond een mooi stuk opal. Na het wroeten in steen reden we naar een kangaroo wezen opvang. Daar mochten we de kangaroes eten geven. Ze lieten ook een baby kangaroo rond huppelen, onwijs schattig. Langs de ondergrondse kerk verlieten we Coober Pedy dat echt op de filmset van ‘Holes’ lijkt. Over de Stewart Highway op naar net noorden. Heeeeel veel outback. Veel middle of nowhere, maar ongelofelijk mooi en speciaal. Het landschap verandert niet en je kan uren rijden zonder ook maar iemand of een pompstation tegen te komen. Als je dan iets tegenkomt is het vaak een vrachtwagen of een Roadhouse dat niet veel meer is dan pompstation waarvan de eigenaren ook een beef farm runnen. Echt een typisch plaatje. Na de lunch rond een hadden we nog een goed stuk te gaan. We stopte onderweg even bij de grens van de staten South Australia en Northern Territory. Foto’s gemaakt en snel weer door in truck. Onderwerg zijn we langs de kant even gestopt om hout te verzamelen voor ons kampvuur voor vanavond en morgenavond. Dat is verboden in South Australia, maar legaal in Northern Territory. Het hout dat we verzamelde was rood gekleurd door de grond en mijn backpack is inmiddels ook van kleur veranderd. Na het hout verzamelen zijn we nog een heel stuk doorgereden tot we aan kwamen in Erldunda. Erldunda is een beef cattle. De eigenaren van de beefcattle zijn bij het centrale punt van het land ook een benzine station en een kampeerveld begonnen zodat ze ook geld kunnen verdienen op een andere manier. Erldunda is inmiddels een ‘plaats’ op de kaart terwijl het niet zoveel voorstelt. Vanavond slapen we niet in swags maar in permanente tenten, hopelijk is dit wat warmer.
Donderdag 29 mei 2014, Erldunda- Yulara
We stonden vroeg op om nog een eind te rijden naar onze kampeerterrein in Yulara, een door de overheid opgezette plaats voor het toerisme. En daar, achter de heuvels, verscheen het grote stuk gesteente: ULURU!! Waauw! Ik had nooit gedacht dat het zó groot was!! Na de spullen gedropt te hebben op de kampeerplaats en lunch voorbereid te hebben reden we naar het informatiecentrum van bezitten. Teagan, de tourguide, had inmiddels lunch gemaakt. Na de lunch reden we naar Kata Tjuta. Wat een prachtig gebied is de ‘Red Centre’ toch eigenlijk!! Zo ongelofelijk indrukwekkend. Rondom Kata Tjuta met haar prachtige steenformaties, liepen we een hike van zo’n 8 km in de hitte. Het voelde, ondanks de hitte, als 3 km met een hoop geklim. De groep is inmiddels hechter geworden wat de ervaring echt afmaakt. Het was een fantastische hike door een deel van Red Centre van Australië. Na de hike reden we richting Uluru. Onderweg zijn we gestopt bij een uitkijkpunt op Kata Tjuta en in de verte Uluru. Wauw, wauw, wauw. Ongelofelijk indrukwekkend hier. Bij een mooi uitkijkpunt waar we ook zicht hadden op Kata Tjuta bekeken we de zonsondergang bij Uluru met champagne in camping mok. Natuurlijk waren we niet de enige, omdat dit nogal een highlight is. Wat een gave ervaring, wat een hoop foto’s en wat een gezelligheid. Een geweldige avond dankzij een onwijs toffe groep. Zoiets deed me toch even beseffen hoe geweldig het leven is. Wat een feestje. Na de zonsondergang reden we terug naar de kampeerplaats voor een barbecue. Teagan had kameel en kangaroo voorbereid. Kameel smaakte naar restvlees en kangaroo was best lekker, maar erg taai. S’avonds hebben we gezellig bij het kampvuur gezeten.
Vrijdag 30 mei 2014, Yulara-Kings Canyon
Vandaag akelig vroeg opgestaan, maar niet zonder reden. Op naar de zonsopgang bij Uluru. Super vet, een prachtige ervaring. Uluru is beautiful en al helemaal met de zonsopkomst. We danste rond op ‘Happy’ van Pharell Williams, is ons outbacktour liedje geworden, en hadden nog veel meer lol. Na de zonsopkomst zette Teagan ons af aan de basis van Uluru. We kregen de tijd om een stuk om Uluru te lopen. Halverwege zouden we haar ontmoeten waar ze dan een verhaal zou vertellen van de Aboriginals dat over het ontstaan van Uluru ging. Super interessant want ze hebben een totaal andere gedachte over het ontstaan van natuurlijke verschijnselen dan dat wij van de westerse wereld hebben. Na het verhaal liepen we gezellig verder naar een parkeerplaats. Vanaf daar kregen een culturele wandeling. Een Aboriginal was onze guide en ze had een tolk mee om haar praatjes te vertalen. De Aboriginal, Kristien, vertelde veel over hun cultuur, ze las sporen van beesten die er gelopen hadden en vertelde ons watvoor planten we tegen kwamen en of we die wel of niet konden eten. Verder vertelde ze het verhaal van de Mala, soort kangaroo, en legde ze grottekeningen uit. En, ze nam ons mee naar grotten waar je alleen op uitnodiging van iemand van de plaatselijke stam mag komen. Ze liet de grotten zien van de vrouwen en kinderen, mannen en de ouderen. Na de wandeling met Kristien kregen we de tijd om de rest van de basis van Uluru af te wandelen. Ieder hoekje is prachtig en deed me keer op keer verassen. Wat een massief stuk steen! Na de wandeling zijn we terug gereden naar de campingplaats voor lunch waarna we naar Kings Canyon reden. Dag Uluru, je hebt me ongelofelijk prachtige herinneringen gegeven, je hebt een plekje in mijn hart gekregen.
Terwijl we naar Kings Canyon reden zat ik voorin met Lisa. We speelde een autospelletje omdat we best een lange stuk te rijden hadden. Onderweg zijn we gestopt bij ’n uitkijkpunt op ‘Fool Uluru’, een grote rots die op Uluru lijkt, maar het niet is. Toen we net de camping op wilde draaien rende er een Dingo voor de 15 meter voor de auto voorbij. Een dingo lijkt een beetje op een hond gemixed met een vosje. Vanavond kamperen we met z’n allen voor het laatst. Ik koos er dan ook voor om te slapen onder de sterren in een swag. Het was een prachtige avond en ook onwijs gezellig bij het eten en haardvuur. Onder het gejank van de Dingo’s, het fluiten van de vogels en dichtbij het haardvuur in slaap gevallen.
Zaterdag 31 mei 2014, Kings Canyon-Alice Springs.
Vandaag weer vroeg opgestaan dat knap lastig was ondanks dat het verschrikkelijk koud was. Het kamp ingepakt en op naar Kings Canyon voor een hike. Het begon al goed met 500 trappen op de vroege morgen, pfoe. Teagan vertelde ons onderweg veel over de lokale planten en waarvoor ze gebruikt werden door de Aboriginals. Wat een prachtig uitzich in de Canyon, een super indrukwekkende plek.
Mooie flora en fauna groeit er in de Canyon. De wandeling door de Canyon was mega indrukwekkend waarvan ik erg genoten heb. Het was het gevoel dat ik écht niet omschrijven kan, het was gewoon adembenemend. Jammer wel was dat door de zonsopkomst de Canyon nauwelijks verlicht was en niet erg rood was, meer bruin. Het was een gezellige wandeling en heb echt een geweldige tijd gehad met deze mensen. De canyon is gemaakt van zandduinen dus hier en daar zagen we nog resten van de inlandse zee die er heel vroeger geweest is. Afdrukken van mogelijk weekdieren en planten die even oud zijn als de dinosauriërs, hoe indrukwekkend! Na de hike en lunch sprongen we in de bus; Op naar Alice Springs! Onderweg zijn we gestopt bij een Camel farm die naast kamelen ook een emu, dingo en kangaroes bezat. Toen reden we door naar Alice. Teagan heeft ons afgezet bij ieders hostel. Vanavond gaan we met z’n allen uiteten om de week af te sluiten. We hebben een erg leuke en gezellige avond gehad!
Zondag 1 juni 2014, Alice Springs
Zo dat is eens fijn, even heerlijk uit slapen. Het was een leuk feestje gisteren maar jammer dat we elkaar gedag hebben moeten zeggen. Dat is toch wel een beetje jammer een reizen hoor, je blijft mensen gedag zeggen. Aan de andere kant leer je ook op iedere plek weer mensen kennen. Rond lunchtijd rolde ik maar eens uit m’n bed. Het een en ander geregeld; wasje gedraaid en tas gereorganiseerd. We hadden met z’n allen, diegene die nog niet vertrokken waren, afgesproken om een kopje koffie te drinken. Samen met mijn kamergenoot liep ik naar het centrum. Met meer een deel van de groep gezellig een kop koffie gedronken. Toen de koffie op was en de gezellige gesprekken zo’n beetje afgerond waren liepen we naar Coles, boodschappen doen. Onderweg naar het hostel waren er veel Aboriginals op straat, naast dat je ze ziet, ruik je ze ook! En ze zijn echt overal!
Niet veel later besloot ik maar met eten te beginnen omdat ik toch wel erge honger kreeg. Na het eten besloten we met de groep voor een gezellig drankje te gaan. Ik nam mijn kamergenoot mee en een Taiwanese jongen die ik ontmoet had tijdens het eten koken. Toen ik de pub binnen liep was Teagan daar ook. Het was een gezellige avond, veel lol gehad en niet laat gemaakt want de kater van gisteren was er nog steeds.
Maandag 2 juni 2014, Alice Springs
Gisterenavond had ik tijdens het eten een Italiaanse jongen ontmoet, hij ging niet mee voor een drankje maar vandaag zouden we met z’n vieren naar het telegraaf station lopen. Nadat ik Josh en Verena, twee vrienden van de groep, had opgehaald bij het hotel waar we hadden afgesproken liepen we met z’n vieren via het mountainbike pad naar het Telegraaf station. Dat best indrukwekkend was. Alles leek zo alsof men gisteren vertrokken was. Door prachtige vogels gevolgd liepen we terug. Danny, de Italiaan, bleef nog wat langer maar wij hadden afgesproken met Tina, vriendin van Verena, dus liepen we terug. Nadat ik wat prépacking had gedaan en had gelunched liep ik naar het centrum toe. Onderweg kwam ik weer een hoop Aboriginals tegen die op het gras met een fles alcohol aan het rondhangen zijn. Een groot probleem hier in Australië. Na een kop koffie met z’n vieren gingen Josh en ik naar het Reptile Centre. We hebben eerst wat rondgekeken. Gek eigenlijk om al die beesten die in Aus leven eens te zien, ik heb namelijk nog geen enkele spin of slang gezien! Hierna, na de krokodil, desert dragons en goanna’s gezien te hebben, mochten we er ’n paar vast houden, waaronder een Olive Python. Onwijs indrukwekkend en vreemd, hij strengelde zich helemaal om me heen, alsof ik een boom was.
Na het Reptile Centre liep ik terug naar het hostel om de rest van m’n spullen in te pakken. Toen ik klaar was, besloot ik druk te gaan schrijven in m’n dagboek, dat ik al een tijd niet gedaan had. Terwijl ik druk aan het schrijven was, kwamen Josh, Verena en Tina binnenlopen. Die hebben me voor de rest vergezeld met de rest van de mensen uit m’n hostel totdat het tijd was om gedag te zeggen omdat Verena, Tina en Josh naar hun eigen hostel gingen. Blijft lastig om gedag te zeggen. Maar morgen ga ik Melbourne! Na nog even bij het vuur te hebben gestaan besloot ik maar naar bed te gaan.
Tot snel!
Liefs,
Lisanne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
