Week 2: Zeehonden, Gletsjers en verlaten Valleien

Kumusta lieve lezer,
(Filipijns voor 'hallo')

Allereerst, bedankt voor jullie berichtjes! Ik heb ze allemaal gelezen en waardeer ze allemaal. Leuk dat veel mensen mij volgen :) !

12 maart. Vandaag gaan we met de ferry van het Noorder- naar het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland. Gister hadden we met Georgina de ticket al geboekt voor vandaag. Om 4u smorgens stonden we op. We hadden namelijk besloten om de ferry van 9u te nemen. We hadden ruim de tijd genomen voor het stuk dat we nog naar Wellington moesten rijden en de kiwi's hier waren ook van mening dat we het in die tijd wel zouden redden, ze gaven zelfs aan dat het met minder ook wel zou lukken. Met nieuwsgiergheid en zin in het Zuidereiland stapte ik de auto in. Helaas zat het verkeer niet erg mee naarmate we bij Wellington kwamen; er was een dodelijk ongeluk gebeurd even voor Wellington en ook de spits in Wellington, de hoofdstad, ging een rol spelen. Het werd kwart voor acht (acht uur uiterlijk moesten we ingechecked hebben), en we waren er nog lang niet.. Spanning en haast kwamen om de hoek kijken. Uiteindelijk kwamen we om kwart voor negen aan (kakken). De man van de incheckbalie bevestigde dat we inderdaad te laat waren en heeft onze boeking toen omgezet naar 15u. De ferry uitgezwaaid, omgekeerd en richting Wellington city gereden. Daar hebben we een rondje gelopen door de stad, langs de regeringsgebouwen, naar het Te Papa museum. Dit museum was ons aangeraden door Terry en Janette. Het is een leuk, interactief en gratis museum met verschillende thema's. Het museum valt goed te vergelijken met Naturalis, maar dan met de thema's toegespitst op Nieuw-Zeeland. Heel indrukwekkend vond ik de tentoongestelde octopus die tentakels heeft van ongeveer 8 meter. Het is de grootste octopus ooit gevangen, echt een bizar beest!
Na het Te Papa museum te hebben uitgelopen, waar ik overigens wel de hele dag kon blijven kijken, reden we met de auto ruim op tijd weg om in te checken bij de ferry. Na het inchecken hebben we een tijdje gewacht in het heerlijke zonnetje met een lekker muziekje want de ferry had wat vertraging. Wat een jumbo schip kwam er na een half uurtje de baai in gevaren zeg! Hop, met de auto op de boot en varen maar. Eerst hebben ik een tijdje buiten gestaan om te kijken naar de baai en de minimale afstand die er eigenlijk tussen de eilanden zit, we hadden namelijk nog maar net het noorder-eiland verlaten en toen kon je het zuider-eiland al zien! Met 'n muziekje in m'n oren heb ik staan genieten van de prachtige kust toen er opeens 4 dolfijntjes boven het water uit sprongen. Ze bleven dicht bij de boot en waren samen aan het spelen. Leuk :). Langzamerhand vaarde we de baai en van Picton binnen terwijl Bert en ik de route uitstippelde. Ook deze baai was mooi om te zien, het leken net fjorden! Nu al zag ik duidelijk het verschil tussen de eilanden. De boot werd aangelegd en de auto's mochten van de boot af. We zijn doorgereden tot Blenheim. Daar hebben we bij een Indiaas restaurant, weer eens wat anders, heerlijk gegeten en een bed op gezocht.

13 maart. Vandaag gaan we echt beginnen aan de reis op het Zuider-eiland, richting Kaikoura. Voor de kust van Kaikoura leven walvissen en zeehonden die ik wel graag wilde zien. De route naar Kaikoura was een mooie kustroute met hier en daar een strandje. Onderweg zijn we even bij zo'n strandje gestopt, blauwe zee, donker zand en aangespoelde takken en bomen. Op het strandje hebben we een beetje rond gewandeld en de golven bewonderd. De golven zijn hier groter en ronder, mooi om te zien hoe ze afrollen. Na een beetje op het strandje rond gestruind te hebben reden we verder langs de kust. Ik was net een boterham aan het smeren voor mij en Bert toen ik een zeehond zag. Bert heeft de auto aan de kant gezet en we zijn uitgestapt. Toen bleek dat er niet 1 zeehond was, maar een hele kolonie met voornamelijk jonge zeehondjes. Ik heb m'n camera en m'n lunch erbij gepakt en koos een plek op een rots uit om verder te lunchen. Ik zat zo 4-5m van wilde zeehonden vandaan, super vet. Die beesten zijn geweldig om naar te kijken; ze luieren een beetje, spelen met elkaar of spelen met de golven. Na deze ongewone lunch zijn we verder gereden naar Kaikoura. In Kaikoura zijn we nog naar een andere zeehonden kolonie gereden, die toevallig allemaal even in zee waren of we konden ze niet vinden, haha. Daar hebben we wel nog Albatrossen gezien en een mooi uitzicht over de kust met daarachter de bergen met eeuwige sneeuw. Zo divers is het Nieuw-Zeelandse landschap, zo mooi. Na Kaikoura reden we richting Hanmer springs. Onderweg zijn in we in Waiau, ergens in de middle of nowhere, gestopt om te tanken. Toen de benzine er net in zat en we de garage binnen liepen om te betalen, bleek dat we niet met pin konden betalen, alleen met cash. Maar we hadden niet genoeg cash meer. De pomphouder raadde ons aan om naar de lokale kroeg te gaan. Daar konden we wel geld pinnen. De kroegeigenaar was inderdaad bereid om ons meer te laten pinnen, want natuurlijk dronken we in de kroeg even een biertje. Terwijl Bert de benzine ging betalen, ging ik het gesprek aan met een local. Hij kon zich niet voorstellen dat wij het landschap hier zo mooi vinden en dat Nederland, relatief, zo plat is. Diezelfde man en de kroegeigenaar raadde ons aan om in Hamner Springs maar de hot pools te gaan. S'avonds na het eten heerlijk de spa baden opgezocht, even relaxen! Was inderdaad een goede aanrader.

14 maart. Vanuit Hamner Springs hebben we onze reis vervolgd naar Greymouth, de westkust. De route er naar toe was weer prachtig! Onderweg zijn we in Reefton gestopt om boodschappen te doen en bezine te tanken en we zijn ook even de i-Site (Nieuw-Zeelands VVV) ingelopen. Daar bleek dat Reefton een oude goud- en kolenmijn stad is. Dat klonk leuk. We besloten een route te gaan wandelen langs de mijnen. Over een zand en gravelweggetje reden we naar het diepe achterland. Het was een mooie en leuke wandelroute! In het mijn gebied werd al gebruikt sinds 1880 steenkool gewonnen als brandstof voor een verder op gelegen goudmijn. Sinds ongeveer 1985 is de mijn niet meer gebuikt door gebrek aan personeel. Dit was erg goed te zien op de route; de ingangen van de mijn waren redelijk dichtgegroeid, er lagen nog delen van een tramrails, stonden nog, inmiddels verroeste, vaten en zelfs nog een vrachtwagen uit 1901. Die was ook verroest, maar de constructie was nog goed te zien en de wielen die alleen massief rubber erom heen hadden, geen banden met lucht, stonden ook nog redelijk intact. Het was gewoon allemaal achtergelaten; vaten, machines, lieren met staalkabel en al, tramspoor, zo bijzonder. Al sinds het begin van de mijn route werd ik gevolgd door een heel nieuwsgierig vogeltje. Ik stond stil om het informatie foldertje van i-site te lezen toen het vogeltje op nog geen 40cm afstand van mij op een takje ging zitten. Sinds toen heeft datzelfde vogeltje mij de hele wandelroute gevolgd en kwam hij elke keer naast mij zitten als ik even stil stond. Heel bijzonder en een prachtig beestje. Na deze mijnroute wandeling zijn we verder gereden naar Greymouth. Onderweg stond een bordje met de tekst: "Waianu, abandoned goldtown". Dat klonk heel interessant. Zo nieuwsgierig als dat we zijn, zijn van de weg afgeslagen en naar dat dorpje gereden. Door de echte bush bush, langs een beekje, over een gravel weg naar een verlaten dorp. Een lange slinger weg met hier en daar smalle stukjes weg en een grote takken op de weg. Toen we de bush bush uitreden kwamen we in een redelijk open vlakte. Hier en daar stonden borden met plaatjes hoe de omgeving er 100 jaar geleden uitzag. Van de huisjes die er gestaan hebben, was alleen nog maar de fundering over. We reden wat verder naar een informatie huisje. Daar bleek hoe het dorp eruit heeft gezien, met een schooltje, postkantoor en met single men houses voor de werkenemers. Van al deze gebouwen was bijna alleen nog maar de fundering over, wel stonden er nog twee (redelijk vervallen en begroeide) single men houses. Een echt mijn dorpje, alles draaide daar om het goud. Het begon allemaal met een man die vergezeld door twee andere ging wandelen en toen een klompje goud vond en meteen werd daar een dorp neer gezet met een soort fabriekje om te filteren, dat centraal in het 'dorp' stond. Heel bijzonder, heel verlaten; wij waren daar de enige. Na dit bijzondere en verlaten dorp bekeken te hebben reden we weer terug door de bush bush richting Greymouth door stadjes die best lijken op van die Amerikaanse cowboy stadjes. Alle plaatjes en heel wat aantal huizen zien er hier nog heel koloniaal uit. In Greymouth sliepen we in een B&B bij een oud vrouwtje. Het huis waarin we sliepen bestond al sinds 1930, de vloer kraakte en was gebouwd in een typische Britse stijl, heel cosy.

15 maart. Vandaag ging de route langs de westkust beginnen. Een route dicht langs zee, langs graslanden met koeien, door tropische wouden en langs de Zuiderlijke Alpen. Onderweg stopte we in Hokitika om even te tanken en even bij de i-site wat informatie te vragen over de omgeving. We hadden namelijk nog redelijk weinig op de planning staan. In de i-site vonden we vooral informatie over de Fox Glacier en over Franz Josef, twee bekende gletsjers. Buiten naast de i-site stond een lokaal marktje. Daar hebben we even wat rond gekeken en gepraat met een man die groene stenen, achteraf bleek de steen Jade te heten, verkocht. Het bleek dat Jade daar de steensoort is die daar wordt gevonden in de rivieren. Aan de overkant van de weg hebben we even gekeken hoe men zo'n stukje Jade bewerkt tot een mooie vorm en polijst. Net toen we Hokitika uitreden stond er een meisje, Saskia, te liften. We besloten haar mee te nemen want waar zij graag heen wilde, Fox Glacier, gingen wij ook heen. Haar backpack in de auto gepropt en verder gereden. Saskia is een Duitse Filipijnse en ze is al twee jaar op reis. Eerst heeft ze heel Azie door gereisd, nu Nieuw-Zeeland en op haar planning liggen The States. In de auto heb ik leuke gesprekken met haar gehad, vaak in het Engels met Duitse woorden er tussen door of andersom. We hebben het ook gehad over de verschillen en de overeenkomsten tussen het Duits en Nederlands. Ze vond dat er relatief zoveel overeenkomsten waren, dat ze maar eens Nederlands moest gaan leren. Onderweg kwamen we langs Ross, een vroegere en nog steeds werkende goudstad. Net voorbij Ross reden we langs een nog werkende goudmijn. Heel bijzonder eigenlijk hoe zoiets eraan toe gaat; er wordt een berg afgegraven en die stenen worden naar een andere plek gebracht om te filteren. Eigenlijk keren ze de aarde even binnenste buiten. Toen we in Fox kwamen is Saskia uitgestapt en wij gingen naar een Fox Glacier tour guiding winkeltje. Daar hoorde we dat de volgende route over 20minuten ging vertrekken en dat er nog precies 2 plaatsen over waren. We besloten mee te gaan, andere schoenen aan, jas mee, ready to go! Met een tour busje naar een parkeerplaats waar we vanaf daar nog een heel stuk moesten lopen omdat de gletsjer al zo ver weg gesmolten was. De gletsjer bewandeling was heel gaaf! Zo'n wonder is een gletsjer eigenlijk! Het uitzicht was ook prachtig; we konden het resultaat zien van de glestjer, een grote brede klif. Na de gletsjer bewandeling gingen we opzoek naar een bed. We kozen voor een hostel, een keer wat anders. De jongen achter de receptie zei dat er om de hoek glow worms te zien zijn en dat er vanavond live muziek was in de lokale kroeg. Na het eten zijn we naar de glow worms toe gelopen. Het waren klein wormpjes met een lichtgevend puntje in hun lichaam. In het bos in de heuvel zaten allemaal lichtgevende puntjes, mooi om te zien! Na de glow worms gingen we naar de kroeg met live muziek, maar de gezelligheid viel een beetje tegen dat we na het eerste biertje besloten terug te gaan en te gaan slapen.

16 maart. Vandaag vertrekken we uit Fox Glacier en gaan we richting Queenstown. Toen we Fox uitreden zagen we Saskia weer langs de weg staan terwijl haar plan was om gister door te hitch hiken. We zijn omgekeerd en hebben Saskia even opgehaald. Ze was blij ons weer te zien en blij dat ze weer mee kon. Achteraf bleek dat het haar gister niet meer was gelukt om verder te liften en dat ze het eigenlijk nét had opgegeven toen wij haar op haalde. In Haast, een plaats op de route naar Queenstown zijn we even gestopt om te kijken wat er daar allemaal te doen en te zien was. Ons werd aangeraden naar Jackson's Bay te rijden en Sas wilde ook wel graag mee daar heen. Met z'n drieën reden we naar die baai die ons een prachtig uitzicht gaf over de zee met daar achter de bergen. Toen ik zag dat daar naar Paua (zie Google), een mooie mossel gevist werd, ging ik even vragen of ik die daar misschien kon kopen. Kopen kon ik hem daar niet, maar haar zoon wilde wel met me mee om stukjes van Paua aan mij te laten zien. Bert en Sas gingen ook mee en met z'n vieren hebben we over het verlaten strand gelopen op zoek naar Paua. Hier maakten we voor het eerst ook echt kennis met de zandvliegen. Man man man! Wat een vervelend irritante mug is dat! Ze vliegen met z'n allen op je af of hangen om je heen om vervolgens toe te slaan. De beten die ze maken doen erg zeer, en zo'n 24u later krijg je te maken met een helse jeuk die zo'n 2-3 dagen aanhoudt. Ik werd al gek van al die sandflies om me heen, maar achteraf kan ik zeggen dat ik ook gestoord werd van de jeuk, het was echt niet normaal! De jongen die ons Paua liet zien, leek geen last te hebben van de sandflies, hij was er al aan gewend zei hij. Maar hij wist me wel leuke feitjes te vertellen over Paua maar ook over die sandflies. Zo steken namelijk alleen de vrouwelijke sandflies. Na de jongen hartelijk bedankt te hebben voor zijn hulp ben ik gillend gek van de sandflies de auto in gegaan. Terug naar Haast, door het tropisch regenwoud weer terug. In het regenwoud halverwege kwamen we een bord tegen met "crossing pinguïns". Helaas waren de pinguïns op het moment in zee, maar in andere seizoenen zit hier normaal gesproken de pinguïn met de gele lange wenkbrauwen. Weer in Haast terug waren we nog ruim op tijd voor de haastpass. Deze pass gaat na 18u dicht omdat er een maand geleden een rockfall plaats heeft gevonden waarbij een Canadees stel is om gekomen. Ze hebben alleen nog restjes gevonden van de camper, afschuwelijk. Nieuw Zeeland heeft, omdat het zo ongerept is, redelijk vaak te maken met rock-, snow- en icefalls. Langs de weg zie je ook vaak de resten van een enorme rockfall, zo ook van de rockfall waardoor dat stel is omgekomen. De pass zelf was wel echt prachtig. Lange rivieren en beekjes met enorm grote stenen en prachtig grote meren. Omdat het al redelijk aan het einde van de dag was besloten we in Wanaka naar een bed te zoeken. We kozen ervoor om in hetzelfde hostel te blijven waar Sas ook verbleef. Saskia heeft s'avonds heerlijk voor ons gekookt als teken van dank voor het met ons mee rijden. Morgen gaan we naar Queenstown en we zouden contact houden met Sas omdat ze daar ook graag heen wil. S'avonds heb ik weer even met thuis geskyped, super leuk! Thuis gaat het leven ook verder :).

17 maart, Sint Patrick's Day. Vandaag gaan we naar Queenstown. De stad waar het allemaal schijnt te gebeuren; bungee jumpen, grote schommels, skydiving en ga zo maar door. S'ochtends gingen we eerst opzoek naar een fles azijn. Bert en ik werden namelijk helemaal gestoord van de jeuk. Saskia reed met ons mee naar Queenstown. Helaas was er geen plaats meer voor de levensgrote schommel die ik wel graag wilde doen. Saskia boekte de schommel voor morgen en wij gingen naar de i-site voor wat informatie. Daar zagen we wat folders over paardrijden in de bergen en langs rivieren in combinatie met een route langs verschillende filmsets van Lord of the Rings en Narnia. Deze paardrijdroute boekte we alvast voor morgen en voor vandaag besloten we met een riverjet over een rivier te scheuren. Saskia boekte deze ook, dan had ze een voordelige combo. Met zijn drieën werden we opgehaald door weer zo'n tourbus en gebracht naar de rivier. Een riverjet is een boot die eigenlijk over het water vliegt. Soms is het wel 30cm diep! Door de smalle kliffen en langs omgevallen bomen zijn we met zo'n 90km per uur gescheurd. Het ritje was echt kicken! Na deze ride hebben we met z'n drieën een Irish pub opgezocht om onder het genot van een Guiness Sint Patrick's Day te vieren. Sint Patrick's Day is een Iers feest dat gevierd wordt ter ere van Sint Patrick. Alles en iedereen die het viert kleurt groen, en daar konden we natuurlijk niet aan onder doen. Even een winkel opgezocht met groene spullen, net zoals bij koninginnedag, om het feest ook in stijl te vieren. Het was onwijs gezellig in de pub. Alle mensen zongen hard mee met klassieke nummers en feestte er vrolijk op los. Omdat Bert de 23e weer naar huis toe vliegt en ik dan het avontuur helemaal alleen aan ga, gaf Saskia me één van haar kettingen. Een ketting met een Jade steen die haar al veel geluk had gebracht, en dat nu voor mij ook zou doen, zo lief van haar! Na de pub zijn we naar de overkant gegaan om een Fergburger te scoren. Onder de reizigers in Nieuw-Zeeland gaat namelijk het verhaal dat daar de aller aller aller lekkerste burgers te halen zijn. Sorry mams, maar deze burger is echt de aller lekkerste burger die ooit gegeten heb! Ik heb er even op moeten wachten, een halfuur, dat is nog redelijk kort, maar het was het zeker waard. Dank je Robert Jan, voor de tip! Na de burger hebben we de lodge opgezocht waar we zouden slapen.

18 maart. Vandaag gaan we paardrijden! Om kwart over acht s'ochtends werden we opgehaald bij een centraal ophaalpunt met een tourbus. De bus bracht ons naar Glenorchy, waar de stal zich bevindt, midden in een vallei. Het duurde ongeveer drie kwartier voordat we er waren, maar het was onderweg echt prachtig. We redden langs een groot meer, Lake Wakatipu, dat met de bergen en de opkomende zon voor een prachtig plaatje zorgde. In Glenorchy op de stal hebben we eerst laarzen en een cap gekregen, toen werden we gebracht naar de stal die dichterbij de rivier ligt, s´ochtends maakte we namelijk de River Ride en s´middags de Ring Ride. We kregen allemaal een paard toegewezen, ik kreeg Drum toegewezen. Een enorm paard met een schofthoogte van zo´n 1.80 (zolang als dat ik zelf ben) dat vroeger gebruikt werd voor het trekken van de biervaten, een erg sterk paard met grote hoeven. Het ritje langs de rivier kon beginnen. De omgeving was echt prachtig! In een vallei met midden in een rivier die uit kwam op het eerder genoemde meer. De omgeving was eigenlijk onbeschrijfelijk prachtig. Misschien kan google je een beter beeld geven, haha. Het ritje langs de rivier was erg leuk. De paarden waren er eigenlijk redelijk aangewend om met z´n allen achter elkaar te lopen dat het eigenlijk vrij gemakkelijk was. Onderweg wat gedraafd en gestapt door ondiepe poeltjes door regenwater. De omgeving langs de rivier is eigenlijk redelijk vlak met bomen, struiken en hoog gras. Onderweg zagen we de hazen uit het hoge gras springen en de eagles om je heen vliegen. De omgeving, de hazen en de eagles, het rijden op een paard, het gaf zo´n vrij gevoel, alsof ik één was met de natuur, geweldig. Halverwege kwamen we terecht bij een grote zij tak van de rivier waar we langs reden. Die tak van de rivier, waarin een stroming stond, moesten we door. Super gaaf! De paarden gingen allemaal een voor een het water door. Was ik even blij dat ik op het hoogste paard zat, de rivier was namelijk best diep geworden door de hevige regen die er pas was gevallen, haha. Ik vond het echt geweldig om met Drum de rivier door te stappen! Na deze onvergetelijke rit langs de rivier hadden we een lunch pauze. De gids bracht ons Glenorchy zelf in, maar dat was ook eigenlijk een dorpje van niks, haha. We hebben wel heel lekker gelunched. Na de lunch stond de Ring Ride op het programma. Ik was benieuwd wat we allemaal zouden gaan zien van de filmsets en of ik ook het een en ander zou herkennen. Met een tourbusje gingen we naar Paradise, een plaatsje verder in de vallei. Het land van
Paradise was eerst eens van een boer en is toen overgekocht door een natuurliefhebber die de boeren van het land heeft afgeschopt en de natuur weer de natuur liet. De omgeving heet daar nu ook niet voor niks Paradise, wauw. Hoewel het eigendom is, wilde de natuurliefhebber het met iedereen delen, het is publiek toegankelijk. Het land is nu van de dochters van de natuurliefhebber. Peter Jackson mocht daar eigenlijk eerst ook niet filmen omdat het eigendom was. Maar Peter Jackson hield vol en wilde perse daar filmen, hij deed een goed bod tegen over de eigenaar die hij eigenlijk niet kon afwijzen. Over een beekje met de auto reden we naar de stal waar de paarden stonden. Op het paard, afgesteld gingen we het bos in. De gids heeft veel verteld over welke scene waar is opgenomen. In grote lijnen weet ik nog dat ik door Isengard, een stukje van het begin van The Hobbit, de bergen van Rivendell heb gezien, langs een grote boom, en een heuvel waar de Orks naar beneden zijn gerend, ben gereden. Verder heeft de gids ook veel leuke ´behind the scenes´ feitjes verteld over Lord of the Rings. Zo waren er in totaal maar 20 Orks, allemaal van een lokaal rugby team, het Ork leger is door een programma verdubbeld. Nadat we het bos uitreden, reden we langs Dart River. Een ongewoon prachtige rivier met heel veel zijtakken. Daar is een deel van Narnia opgenomen. Die rivier is de breedste in zijn soort, en met de bergen op de achtergrond was het echt een prachtig plaatje. Ook dit ritje was een prachtig ritje, wauw. Eenmaal terug bij de auto, rond half 6, kwam Bert er achter dat de autosleutel die hij vanochtend in zijn zak had gestoken er niet meer in zat. De sleutel zijn we verloren tijdens het paardrijden. Erg onpraktisch was het wel, alles lag in de auto, geld en tot en met. We zijn eerst naar de i-Site toegelopen en belde ik ondertussen naar Dart Stables, waar we paard hadden gereden, zij hadden de sleutel niet gevonden. De mevrouw bij de i-Site gaf ons het telefoonnumer van de AA (Nieuw-Zeelandse ANWB) en raadde ons aan hen te bellen. De AA kon ons niet helpen omdat we de auto gehuurd hadden. Zij raadde ons aan om het verhuurbedrijf te bellen. Het verhuurbedrijf kon ons niet helpen want de winkel met de reserve sleutel was al dicht. We werden lekker van het kastje naar de muur gestuud. Toen hebben we zelf maar besloten om naar de politie te gaan. De politie belde voor ons iemand die legaal de deur van de auto kon openbreken. Het wachten duurde even maar de deur werd opengebroken, toen was het rond 8 uur. Nu konden we tenminste bij onze spullen, geld, paspoort, alles lag in de auto ! De man, die deur had opengebroken, had nog wel een telefoonnummer van een slotensmid. Die slotensmid hadden we gebeld, hij heeft een 24uur service, maar met een diepe zucht besloot hij voor ons in de auto te stappen. Ik had het even gehad met het regelen en het bellen dus ik zocht Saskia even op en we hebben samen nog een keer een Fergburger gehaald. Immers waren we nu toch in Queenstown. Het wachten zou dit keer een uur duren, zo populair zijn ze! Ondertussen heb ik een slaapplek geregeld voor Bert en mij, die hadden we namelijk ook nog niet. Ik had toevallig alleen mijn pinpas bij me, en die deed het niet, vreemd want bij de bank kon ik ook al geen geld uit de muur halen. Na de Fergburger zijn Sas en ik naar de auto gelopen. Daar bleek dat het inderdaad een vervelende klus was. Het was donker, maar de cijfercode die de smid nodig had voor een nieuwe sleutel zat ergens achter in de deur. De hele deur werd opgebroken voor die code, het openbreken viel niet mee. Rond half 12 overhandigde man ons de nieuwe sleutel. Wat een verlichting! De man hartelijk bedankt en wij naar het hostel gegaan en meteen gaan slapen. De volgende dag zouden we namelijk weer vroeg opstaan om naar Milford Sound te gaan. Zo´n 350 kilometer vanaf Queenstown over een slinger weg. Het zou even gaan duren dus. Wat een dag was dit. Van een prachtige natuur tot geregel voor een sleutel. Uiteindelijk is alles goed gekomen.

19 maart. Vandaag gaan we naar hét Milford Sound. We stonden vroeg op, 5u!, om nog een lange rit te maken naar Milford Sound. Ik ben de eerste twee uur in slaap gevallen, heb weinig mee gekregen van de omgeving. Naarmate we dichterbij Milford Sound kwamen, inmiddels was ik wakker, werd het steeds mooier. En ging het ook steeds meer op een fjord gebied lijken. Onderweg zijn we bij The Mirror Lakes gestopt. De naam zegt het eigenlijk al, maar het was zo mooi! Het water in dit meer stond zo stil dat de bergen werden weer spiegeld in het water. Naar Milford moesten we door een tunnel, deze tunnel was eigenlijk gewoon een gat in de berg met wat lampjes, haha heel bizar. Toen we de tunnel doorgereden kwamen we wel echt in een prachtig gebied. Overal waar je keek zag je kleine watervalletjes over de bergen heen vallen en enorm grote rots blokken. Zo sprookjesachtig; Wit-grijze wolken, donker gesteente met watervalletjes. Helaas was het wel heel erg bewolkt tussen de bergen. De wolken hingen laag en het was ook redelijk regenachtig. Toen we bij Milford Sound kwamen was het erg bewolkt dat we nauwelijk de overkant konden zien en het regende. We hebben daar een kop koffie gedronken en zijn weer terug gereden. De terugweg was weer ongelofelijk mooi. Zelfs het stuk waar ik eerst geslapen wat was stunning! In Te Anau hebben we even getanked. En ik wilde daar toch nog eens een keer pinnen. Het lukte weer niet om geld uit de muur te halen. Ik heb meteen de bank gebeld en die heeft de instelling voor het pinnen in Oceanie even gereset. Morgen zou ik het weer moeten proberen. Vreemd. Toen we bij Queenstown waren zijn we langs de slotensmid gereden. Gister waren we namelijk vergeten een bon te vragen voor de verzekering. Die slotensmid heeft ons zijn tuin laten zien waarin hij voornamelijk groente en fruit kweekt. De smid was trots op zijn tuin, dat was zeker te merken. Vanaf Cromwell zijn we over de Lindispass richting Omarama gereden. Deze pass was echt prachtig! Aan het begin zag je overal heuvels en Bergen die goud gekleurd waren door de zon en door het gras met schapen erop. Na deze gouden prachtheid redden we in een vallei, de Waitaki vallei, binnen. Dit was zo ongelofelijk mooi! Helemaal vlak met een weg er door heen. Lijkt een beetje op wat we zien van een verlaten weg in Amerika met een rollende struik over de weg. Het was zo verlaten, zo stil, zo mooi. Na de vallei reden we Omarama binnen, echt een dorpje wat je na een vallei verwacht; klein, weinig mensen, voor je het weet rijd je er weer uit. Daar hebben we in een hotel geslapen en s'avonds in de aangelegen kroeg even wat gegeten. Jammer dat het bewolkt en regende in Milford Sound, maar wauw, wat was de weg van Cromwell naar Omarama prachtig!





Toen ik afscheid nam van Saskia gaf ze mij een Filipijnse spreuk mee voor tijdens het reizen:

" Bahay ay hindi isang geographical na konsepto, ikaw magsuot ito sa kanila."

- " Thuis is niet een geografische beschrijving, het is een gevoel dat je met je mee draagt."



Liefs,

Lisanne