Week 9: Off to Australia; Kangaroes en koeien

Selamat Siang lieve lezer ,
(Indonesisch voor ‘ Hallo’)

Oepsie. Ik weet het, het is een hele tijd geleden dat ik iets geschreven heb op mijn blog. Ik schaam me er haast een beetje voor want ik zei met volle overtuiging dat het me wel zou lukken om elke week een verslag te schrijven. Niet dus haha. Wellicht is het ook een goed teken, ik heb me niet verveeld en me bezig gehouden met activiteiten in plaats van over ze te schrijven. Ik begin weer met bloggen vanaf Australie. Wil je mijn verhalen over Nieuw Zeeland horen? Kom gerust langs als ik weer thuis ben of spreek me aan, ik kan niet wachten erover te vertellen!! Nu; Australië. Het begon allemaal op..

Dinsdag 6 mei 2014, Christchurch-Victor Harbor.
Biep biep biep, de wekker. Ik snooze en draai me nog even om. Totdat ik tot het besef kom dat ik in een kille witte kamer met tralies voor de ramen lig; een gevangenis!! Geen zorgen. Ik ben best een party animal, het was een leuke avond gister, maar ik ken de grenzen. Nee, vannacht heb ik geslapen in een oude vrouwen gevangenis in Christchurch dat is omgebouwd tot een backpackers hostel. Ik kan nu zeggen dat ik in een gevangenis geslapen heb haha. Het was half 3, op naar Aussie! M’n laatste spulletjes in m’n backpack gepropt en zo stil mogelijk, dat natuurlijk altijd fout gaat als je het probeert, de slaapzaal verlaten. Samen met een Maleisisch meisje, die ook in mijn slaapzaal sliep en op het zelfde vliegtuig zat, heb ik ontbeten en daarna kwam de shuttle ons al op halen. Op de airport van Christchurch checkte we in, mijn backpack woog 26 kilo; hmmm, iemand moet stenen in mijn backpack hebben verstopt, want ik heb natuuuurlijk noooooit niet zoveel bij me, haha. Dit was overigens de eerste keer dat ik écht alleen vloog. Tijd om te boarden, ik zat naast het raam, joepie! Jeetje wat ga ik Nieuw Zeeland toch missen; de natuur, de mensen. Eigenlijk gewoon Nieuw Zeeland, omdat het Nieuw Zeeland is. De opstijging was best tof om te zien, het verlichte Christchurch omringt door een donkere omgeving. Het luxe aan de internationale vluchten met Qantas is, is dat je een eigen tv’tje hebt: tijd om een filmpje te kijken. Al snel kwam de zon op, wat met de vleugels van het vliegtuig voor prachtige plaatjes zorgde. Eenmaal geland in Sydney, in Sydney heb ik een overstap op mijn weg naar Adelaide, pakte ik mijn tas met lood van de band en checkte vervolgens opnieuw in voor mijn vlucht naar Adelaide. Toen ik in de rij stond voor de shuttle bus die me naar de nationale terminal zou brengen, werd ik aangekeken door een klein groepje Indonesiërs. Ik voelde me heel erg bekeken en dacht bijna dat ik, weet ik veel, een sticker van het inchecken op mijn hoofd had ofzo. Niets bleek minder waar toen één van hen vroeg of ik Lisanne was. Het bleek Wahyu en zijn familie te zijn. (Wie is Wahyu?! Van een vriendin van mijn moeder kreeg ik het email adres van Wahyu. Hij en zijn vriend wonen in Australië en Indonesië. Ik had contact met ze opgenomen en was van harte welkom om langs te komen. Ze vlogen op dezelfde dag naar Australië dus we hadden soort te met van afgesproken elkaar op het vliegveld van Sydney te ontmoeten. We hadden contact gehad via de mail, dus ik had geen idee hoe ze eruit zagen. Maar gelukkig had de moeder van Wahyu mij gefacebooked, en die herkende mijn jas. Geen sticker dus.) Na kort kennis gemaakt te hebben was het voor mij al weer tijd om te boarden. Na een soepel vluchtje, herinner me eerlijk gezegd weinig want ik heb prima geslapen (dankzij het reizen heb ik geleerd overal te kunnen slapen, je kan het maar nodig hebben), kwam ik aan in Adelaide. “Australia, here I am.” Op het vliegveld zocht ik naar een kluisje voor mijn backpack om wat gemakkelijker de stad in te gaan. Wahyu en zijn familie, die mij mee zouden nemen naar hun farm, hadden een latere vlucht. Dus in de tussentijd besloot ik naar Adelaide te gaan. Vanaf het vliegveld koos ik niet voor de rijen, ja écht rijen gele wachtende en toeterende auto’s, maar voor het openbaar vervoer. Toen ik uitstapte in de stad raakte ik eigenlijk een beetje in shock. De afgelopen twee maanden heb ik meer natuur gezien dan mensen, waar het in Adelaide precies het tegenovergestelde is; meer mensen dan natuur. Ik werd zelfs een beetje allergisch van al die mensen, die allemaal haast hebben en allemaal tegen je op botsen. Ik baande me als een onwennige natuur liefhebber door de massa’s mensen. Of moet ik zeggen, langs al die knappe mannen? Een goede tweede indruk was dan ook ‘Wat een hoop écht knappe mannen en wel in pak!’ (Stiekem maakt kleding wel echt de man). Die had ik een tijdje niet gezien haha. In de stad heb ik met prima vermaakt met het observeren en bekijken van mensen (of moet ik zeggen ‘mannen’?), geprobeerd een Australisch telefoonnummer te regelen en de stad een beetje verkend. Aan het einde van de middag pakte ik de bus terug naar het vliegveld waar ik met mijn e-reader op schoot gewacht heb tot het vliegtuig waarin Wahyu en familie zaten, was geland. Wahyu’s schoonzus, Lenore, en Wahyu’s neefje, Eddy, kwamen ons ophalen. Het was inmiddels al donker. In de auto op weg naar Victor Harbor, heb ik heen en weer vertaald tussen het Engels en het Nederlands. Wahyu’s moeder, Suze, spreekt Nederlands. Eenmaal bij Wahyu’s huis ben ik snel naar bed gegaan. Het was al laat en het was een lange dag geweest. Ik kwam in het donker aan, dus heb eerlijk geen idee waar ik ben of hoe het eruit ziet.

Woensdag 7 mei 2014, Victor Harbor.
Ik schoof de gordijnen opzij en ik wist niet wat ik zag; de zee in de achtertuin! Zo mooi, eerst wat grasland en dan de ruwe ruige kust. Met een toast met jam en goede Nespresso om wakker te worden zat ik aan de eettafel met uitzicht op de rollende golven. Wat een geweldige manier om wakker te worden. Hier zou ik best kunnen wonen dacht ik. Terwijl ik rustig aan het wakker worden was waren de Indonesiërs al druk in de weer. Het bleek dat ze allemaal rond 5u, wat een gewoonte is, al wakker waren. Ze hadden het huis al gestofzuigd en de ramen al gepoetst. Bezige bijtjes. Na mijn ontbijt gingen we naar Victor Harbor. Voordat we naar het dorpje gingen om boodschappen te doen liet Wahyu ons een mooi uitkijkpuntje zien op het strand. En welke delen van het grasland hun eigendom is, een behoorlijk stuk, mét strand waar je vanuit het huis uitzicht op hebt. Na het boodschappen doen in het schattige Victor Harbor, hadden we lunch, Nasi Goreng. Omdat iedereen behalve Wahyu en Suze alleen Indonesisch spreken was het veel handen en voeten werk tijdens de lunch om een gesprek te bouwen. Uiteindelijk werd ik er steeds beter in, oefening baart kunst haha. Lenore had ons uitgenodigd voor High Tea dus gingen we met z’n zessen, 5 Indonesiërs en ik, in twee auto’s naar de overkant wat eigenlijk wel een grappig fenomeen was want de Indonesiërs waren niet gewend aan de temperatuur, dus zij waren met 22 graden van top tot teen ingepakt vervoert in een safari auto. Moet al weer lachen als ik eraan denk. Tijdens de gezellige High Tea kon ik gelukkig weer even een fatsoenlijk gesprek voeren met Lenore en Eddy. Lenore vroeg of ik morgen mee wilde de kalfjes te voeren en Kim, de man van Lenore, vertelde ik met de zonsondergang zeker wel een kangaroe kon zien (wihoooee) en dat het de periode van het jaar is dat de walvissen voorbij zwemmen (wow). Hopelijk krijg ik de kans ze te zien!

Donderdag 8 mei 2014, Victor Harbor.
Ik had gister de wekker gezet om op tijd met Lenore de kalfjes te voeren. Leuk om dat weer eens te doen. Nadat we de kalfjes met de hand hadden gevoerd en de paarden ook voorzien waren, bracht Lenore me met het golfkarretje weer terug. Net nadat ik terug was vroeg Wahyu of ik mee wilde naar hun strand, Parsons beach. Declon, de zoon van Lenore, en Eddy waren daar aan het surfen. Een super mooi strand met indrukwekkende rotsformaties, wat heeft de zee toch een kracht! Na een wandeling over het strand reden we terug om te lunchen. Na de lunch maakte we met Eddy een ritje over het land. De Indonesiërs weer dik ingepakt in de Jeep, en ik met Eddy in het golfkarretje, die ik bestuurde. Leuke ervaring, zo’n golfkarretje. Stel je even voor, dat je in een golfkarretje scheurt over het land van een beef cattle, richting zee, hobbel de bobbel, en dat je dan plotseling wordt ingehaald door 3 kangaroes. Dit overkwam mij. Amazing. Kreeg hier écht een outback en avontuurlijk gevoel van. Achter elkaar aan reden we langs de koeien, langs vlinderstruiken, met de grootste en mooiste vlinders die ik ooit in het wild gezien heb, opweg naar een mini strandje. Dat we alleen konden bereiken door een beekje te passeren. De Indonesiërs wat onwennig, maar ik hopte al snel over de stenen (het avonturiers bloed was goed aanwezig na die ervaring met de kangaroe) die het riviertje had meegesleept. Op de terugweg begon het al te schemeren, wat betekent dat de kangaroes echt uit de valleien komen. Nóg meer kangaroes! Ik kon er geen genoeg van krijgen, geweldig die beesten, ze hopte allemaal met ons mee. Toen ik weer thuis kwam heb ik genoten van de zonsondergang, die met de heuvels, de kangaroes en de zee écht prachtig is. Wat een avontuurlijke dag.

Vrijdag 9 mei 2014, Victor Harbor.
Gisteravond had Wahyu gevraagd of ik vandaag mee wilde naar Adelaide. Ik besloot mee te gaan want wilde graag wat informatie hebben over de bussen die tussen de steden op en neer gaan. We parkeerde in China Town, daar was ik nog nooit echt geweest eigenlijk. Ach, eens moet de eerste keer zijn. Ik liep naar het busstation met de hoop op meer info over de bussen. Daar was geen informatiepunt maar een voorbijganger raadde me aan gewoon even op het internet te kijken. Ik liep terug naar China Town, waar ik Wahyu en zijn zus met haar man, niet meer kon vinden. Geen probleem, ik vermaak me wel.
Wat leuk zo’n China Town! Naast China Town, was er ook een farmers market; allemaal kraampjes met verse producten, jummie! Op een gegeven moment ben ik op een terrasje gaan zitten op een punt waar ik met Wahyu had afgesproken. Ik had een kopje thee, free wifi en voorbijgangers dus wederom prima vermaakt tot Wahyu voorbij liep. Ik heb me aangesloten toen ze op het punt stonden een Chinese supermarkt in te gaan. Na de Chinese supermarkt bestelde we lunch in een soort kantine. Een grote hal met allemaal Aziatische eettentjes en in het midden rijen stoelen en tafels. Na het avontuur in China Town reden we naar huis. Toen we thuis kwamen en de boodschappen hadden uitgeladen, pakte ik m’n camera en besloot een rondje over het land te lopen, richting de kalfjes en de paarden. Ik floot naar de paarden en die kwamen met z’n allen, 6 in totaal, naar mij toe gegaloppeerd, wauw. Ik liep langs de kalfjes naar een oud herdershutje in het hoge gras. Leuk foto’tje. Op de terugweg kwam ik Lenore tegen die de paarden en kalfjes ging voeren. Na het voeren vroeg ze of ik mee naar haar huis wilde, dan kon ik kennis maken met haar dochter, Sinead. Na een kennismakend gesprek werd ik uitgenodigd vanavond mee te gaan naar een film/documentaire die deel was van een surffestival. Met Lenore, Declon, Helen en Eddy reden we naar een plaatsje dat vlakbij Victor Harbor lag, naar een oude bioscoop, meer een oude presentatie zaal, waar de documentaire werd gespeeld. Last Paradise was een interessante film/documentaire die mij kennis liet maken met een, voor mij, nieuwe levensstijl, het surfen.

Zaterdag 19 mei 2014, Victor Harbor.
Vandaag een poging gedaan tot uitslapen, maar dat viel door de bezige bijtjes, niet erg mee. Nadat de stofzuiger uit was om 7u heb ik me nog even omgedraaid. Maar ben er niet veel later toch uit gegaan.
Vanochtend besteedde ik mijn tijd aan het bijwerken van mijn dagboek en het opschrijven van mijn ervaringen zoals wat ik zoal geleerd had op Mountford Estate, de wijngaard in Nieuw Zeeland waar ik een maand gewerkt heb. Na de lunch kwam Helen langs en die vroeg zich af of ik bereid was haar moeder te helpen met het dichtvouwen van gaas, zodat die om de jonge boompjes geplaatst kunnen worden. Het gebied waarin de beef cattle zich bevindt heet ‘Whitpinga’ dat aboriginal is voor winderige plaats. Een van de voornaamste projecten op de farm is dan ook het planten van bomen om het gebied minder winderig te maken. Ik ben wel wat wind gewend, maar het waait daar écht! Met Suze, Wahyu’s moeder en Tati, Wahyu’s zus, hebben we de ‘kooitjes’ tegen de konijnen in elkaar geknutseld. Rond 4 zijn we gestopt met het maken van de boombeschermers en maakte ik een begin met het overzetten van mijn foto’s naar mijn USB, het geheugenkaartje begint langzamerhand vol te raken haha. Hierna begon ik met het opzoeken naar informatie over Kangaroo Island. Helen en Lenore hadden dat eiland, dat niet ver is van Victor Harbor, mij ten zeerste aanbevolen. En het zag er inderdaad leuk uit!

Zondag 11 mei 2014, Moederdag, Victor Harbor
Moederdag, maar ik ben aan de andere kant van de wereld. Na mijn ontbijtje reed ik met het golfkarretje naar het punt op het land waar ik bereik had. Even kijken of ik een sms had ontvangen.
Lenore reed achter mij langs voorbij, die opweg was naar de kalfjes om ze te voeren. Nadat we de kalfjes gevoerd hadden waren vandaag ook de koeien aan de beurt met hooi. Declon reed de tractor met de balen hooi en Lenore en ik opende de hekken. Een ervaring rijker om zoiets een keer mee te maken. Het gaat er hier totaal anders aan toe dan in Nederland. Alles gaat op een zoveel grotere schaal. Lenore hield zich ook bezig met de koeien, of alles goed gaat met ze en of het met hun kalfjes ook goed verloopt. Op de terug weg van het voeren zei ze, dat als ik wilde, ik ook van harte welkom was om in haar huis te verblijven. Ik ging graag op haar aanbod in en zou morgen verhuizen naar de andere kant van de farm. Niet veel later in de middag kwam Helen langs (Helen en Lenore zijn overigens de zussen van David, David is de vriend van Wahyu, Eddy is Helen’s zoon en Declon is Lenore’s zoon) zij vroeg of ik mee wilde naar nog meer activiteiten van het surffestival. Eerst gingen we naar een art gallery in Goolwa, één van de oudste plaatsen in South Australia. Daarna reden we naar een strand in Middleton waar ook kunst tentoon werd gesteld. Maar dan buiten in de duinen en het meeste ervan was gemaakt van natuurlijk materiaal. Eddy en Declon vertelde mij dat Middleton ook een goede surfspot is en dat bleek ook wel uit de hoeveelheid (knappe) surfers er aan het surfen waren. Toen ik thuis kwam was Wahyu al weg. Hij ging David en zijn eigen broer, Avid met zijn vrouw Afin, op halen van het vliegveld. Er was niet zoveel leuks op tv dus ben ik met The Hobbit op bed geploft. Morgen ontmoet ik David. Hopelijk kan ik dan meer vorm geven aan mijn plannen aangezien hij meer gereisd heeft in Australie dan Wahyu.

Maandag 12 mei 2014, Victor Harbor
Tijdens het ontbijt heb ik met David kennis gemaakt en gepraat over mijn reis plannen. Ik vertelde hem dat ik wel graag naar Victor Harbor wilde om bij de Tourist Office meer informatie te krijgen over de mogelijkheden op Kangaroo Island. Ik ben namelijk nog te jong om een auto te huren en openbaar vervoer was er volgens David niet op Kangaroo Island. David moest toch boodschappen doen, dus ik kon met hem mee rijden. Niet veel later zaten we, Wahyu, David, Tati en haar man en ik, in de auto. Voordat we naar de shopping mall reden liet David ons iets meer zien van Victor Harbor. Vanuit het winkelcentrum ben ik naar het toeristenbureau gelopen. Daar werd ik erg vriendelijk geholpen door een mevrouw die, achteraf, Nederlands kon spreken. Ze kwam uit Duitsland, maar had 6 jaar in Nederland gewoond. Nadat ik alle informatie verzameld had ben ik terug gelopen naar het winkelcentrum. Wahyu, Tati en haar man waren net klaar met boodschappen doen toen ik aan kwam lopen. De route van Victor Harbor naar hun huis blijft mooi, door de heuvels en valleien, langs de eucalyptus bomen. Toen ik thuis kwam was David benieuwd naar watvoor informatie ik allemaal verzameld had. Nadat we het plan besproken hadden pakte ik de rest van mijn spullen, waarna Tati’s man, mij met de golfwagen naar het huis van Lenore bracht. Lenore en Kim waren niet meer thuis. Kim startte aan het begin van de week met zijn motor en vrienden een tour richting Uluru (Ayers Rock) en gister vanochtend vloog Lenore naar hem toe in Uluru. Dus Eddy was alleen in hun huis, maar nu, omdat ik er bij was gekomen, niet meer .
Eddy liet me zien waar ik kon slapen, hoog in de nok van het huis met een stijle trap naar boven. Hier is het voor mij veel gezelliger, ik sprak namelijk nog steeds geen Indonesisch haha.


Tot snel!

Liefs,
Lisanne